TAKŻE PRZEZ:
"Królestwo niebieskie podobne jest do zaczynu, który pewna kobieta wzięła i włożyła w trzy miary mąki, aż się wszystko zakwasiło" (Mt 13, 33).
Jest to obraz wpływu Kościoła, wpływu, który wyciska nowe piętno boskości. Jak bowiem kwas wszystką mąkę zakwasił, tak przeniknęła moc Kościoła narody i poszczególne jednostki, podnosząc je i uświęcając.
Jaki był stan ludzkości? Po prostu opłakany. Szukała ona swego zbawienia poza Bogiem, którego nie znała. Większości niewolników nie zaliczała do ludzi. Kobieta była pozbawiona praw i zdana na samowolę mężczyzny. Za dozwolone uchodziło wyrzucanie niemowląt i zabijanie starców i chorych. Najwstrętniejsza i wynaturzona zmysłowość owładnęła jak najszerszymi kołami. Wynoszono ludzi, nawet takich potworów, jak Neron, do rzędu bóstw!
Wtedy Kościół rzucił kwas swej nauki i przykładu swego Założyciela w zepsutą masę ludzkości i wkrótce ją odnowił. Uczył on: "Jeden jest Bóg" (1 Tym 2, 5). Uczył, że Chrystus "wydał siebie samego na okup" (1 Tym 2, 6). Uczył, że wobec Boga wszyscy są równi: "Nie ma już Żyda ani poganina, nie ma już niewolnika ani człowieka wolnego, nie ma już mężczyzny ani kobiety" (Ga 3, 28). Uczył, że przykazanie miłości bliźniego jest równe nakazowi miłowania Boga. Uczył o świętości i nierozerwalności węzła małżeńskiego, głosił ideał dziewictwa i czystości. Podnosił umysły ku niebu: "Nie gromadźcie sobie skarbów na ziemi, gdzie mól i rdza niszczą i gdzie złodzieje włamują się i kradną. Gromadźcie sobie skarby w niebie" (Mt 6, 19-20).
Przejmij się i ty także tym kwasem ducha kościelnego. Nie idź po jednej linii ze światem. Na obecnym świecie sprawdza się to zdanie: "Technika stoi wysoko, ale człowiek nisko!" - i to drugie: "Elegancja zewnętrzna w rozkwicie, ale moralność wewnętrzna w rozkładzie". Tylko ewangeliczny kwas, tylko nauka Kościoła i jego Sakramenty św. mogą i tutaj ratować - byle tylko ludzie chcieli słuchać Kościoła. "Kto Kościoła nie słucha, niech ci będzie jako poganin i celnik" (Mt 18, 17).
Rozmyślania pochodzą z książki "Z Bogiem" o. Atanazego Bierbauma OFM, wydanej w Krakowie w 1934 r. za aprobatą tamtejszej Kurii Książęco-Metropolitalnej.