TAKŻE PRZEZ:
Królowo Proroków, módl się za nami!
Ustawicznym tematem proroków była Niepokalana nasza Matka. Wokół niej obracały się ich przepowiednie. Wszyscy oni, ci święci jasnowidzący: Eliasz i Elizeusz, czterej wielcy prorocy Izajasz, Jeremiasz, Ezechiel i Daniel, potem dwunastu mniejszych Ozeasz, Joel, Amos, Abdiasz, Jonasz, Micheasz, Nahum, Habakuk, Sofoniasz, Aggeusz, Zachariasz i Malachiasz, następnie Mojżesz, Dawid i szczyt a zarazem zakończenie proroctwa św. Jan Chrzciciel - ci wszyscy budzili tęsknotę za zrodzić się mającym z dziewicy Mesjaszem. Lud zaś cały błagał łącznie z nimi: "Niebiosa, wysączcie z góry sprawiedliwość i niech obłoki z deszczem ją wyleją! Niechaj się otworzy ziemia i zrodzi Zbawiciela!" (Iz 45, 8). Tą świętą ziemią była Maryja!
A zresztą Tego, którego prorocy tylko przepowiadali i przeczuwali, Maryja oglądała, nosiła w swym łonie i na rękach, karmiła, wychowywała i złożyła w ofierze - Jezusa, Odkupiciela świata!
Prorokom przypadła w udziale znaczna miara cierpień i prześladowań. Tak dalece, że św. Szczepan czyni Żydom zarzut: "Któregoż z proroków nie prześladowali wasi ojcowie?" (Dz 7, 52). Maryja musiała więcej wycierpieć. Ona musiała wyczerpać aż do dna całą gorycz tego proroctwa: "Oto Ten" - Chrystus - "przeznaczony jest na upadek i na powstanie wielu w Izraelu, i na znak, któremu sprzeciwiać się będą. A Twoją duszę miecz przeniknie" (Łk 2, 34.35).
Maryja utęsknieniem proroków; Maryja treścią ich proroctw; Maryja dzieli los proroków - to naprawdę ich Królowa!
Niech cię zachęci ta okoliczność, iż sam Bóg przez ciąg wieków polecił prorokom coraz dokładniej przedstawiać postać naszej Niepokalanej Pani, byś z coraz większą czcią rozważał niezrównaną postać Królowej Proroków.
Niech cię też nie odstraszają trudności, lecz przeciwnie przyjmij je cierpliwie i stań przy boku Maryi, by z nią razem doświadczyć na sobie tego, co tak szczególnie podkreśla Apostoł: "Przez wiele ucisków trzeba nam wejść do królestwa Bożego" (Dz 14, 22).
Rozmyślania pochodzą z książki "Z Bogiem" o. Atanazego Bierbauma OFM, wydanej w Krakowie w 1934 r. za aprobatą tamtejszej Kurii Książęco-Metropolitalnej.