TAKŻE PRZEZ:
"Właśnie wynoszono umarłego - jedynego syna matki" (Łk 7, 12).
Druga bogini losu, Werdandi, teraźniejszość, powiada: "Zagłębiaj się!" Powinieneś zagłębiać się teraz i zawsze w tym, co minęło.
Bo i czymże jest to wszystko? "Marność nad marnościami! Cóż przyjdzie człowiekowi z całego trudu, jaki zadaje sobie pod słońcem? Pokolenie przychodzi i pokolenie odchodzi" (Koh 1, 2-4). To zatapianie się w przeszłość uczy powagi, uczy przede wszystkim rozumu, odrywa od głupstw, rzeczy przemijających i przywiązania do ziemi, naświetla wszystko promieniami wznioślejszymi - promieniami wieczności.
Powinieneś zagłębiać się w sobie samym. Potrzeba ci tego! I to na gwałt potrzeba! Ty wraz z wieloma współczesnymi ci zatapiasz się we wszystkim możliwym, ale zapominasz o tym, co ci najbliższe, co Apostoł ma na myśli w następujących słowach: "Siebie samych badajcie, siebie samych doświadczajcie" (2 Kor 13, 5).
A może są w twoim wnętrzu drzwi, które wiecznie stoją pod ryglem, okno, które po wsze czasy jest mocno zawarte okiennicą? Na cóż się przyda samo-okłamywanie? Przy śmierci musisz przecie rozewrzeć drzwi i otworzyć okno - i to na pełne, oślepiające światło wieczności! Może to być wtedy wielce bolesne i zatruć ci gorzko chwilę śmierci. Dlatego daleko lepiej zawczasu wnikać w swoje wnętrze, by usunąć to, co się kłóci z wiecznością. Wtedy śmierć będzie lekka, a nawet wesoła. Wesoła, jak św. Franciszka z Asyżu, o którym notuje z miłością jego pierwszy biograf: "Ze śpiewem na ustach szedł na śmierć!" Trzymaj się też tej praktyki, by codziennie z uwagą i zastanowieniem przeczytać coś o jednej z prawd wiecznych. Będzie to praktyczne i najmędrsze wnikanie w siebie a owocem tego niezawodnym będzie dobra śmierć i pełne szczęśliwości wieczne życie. "Rozważmy, oceńmy swe drogi, powróćmy do Pana" (Lm 3, 40).
Rozmyślania pochodzą z książki "Z Bogiem" o. Atanazego Bierbauma OFM, wydanej w Krakowie w 1934 r. za aprobatą tamtejszej Kurii Książęco-Metropolitalnej.