TAKŻE PRZEZ:
Wspomożenie wiernych, módl się za nami!
To czwarte objaśnienie uwielbienia Przyczyny naszej radości chce cię pobudzić do tego, byś nie pojmował zbyt ciasno trzech poprzednich wezwań, ale żebyś je rozciągnął na wszystkie potrzeby, tak żyjących jak i zmarłych. Także tu przynaglają do tego fakty.
Już pierwsi męczennicy Kościoła św. uciekają się do Wspomożycielki wiernych. Wszak już ze ścian katakumb lśni ku nam miły obraz Madonny z Dzieciątkiem na ręku.
Maryja wykonuje rolę wspomożycielki i wychowawczyni ludów także w następnych wiekach narodzin różnych zakonów, począwszy od dzieła św. Bazylego i Benedykta aż do Dominika, św. Franciszka z Asyżu i św. Ignacego z Loyoli.
W okresie schizmy i dotkliwych walk z Turkami, ona zawsze gotowa jest nieść pomoc. Ratuje, co dało się ocalić - tu przez poświęcone jej Kongregacje, tam znów wprost niezwykłym wpływem swego słodkiego Imienia.
W utrapieniach zaś nie bardzo jeszcze odległych nam czasów występuje jako Królowa, której poświęcono szczególnie miesiąc maj. Następnie jako Niepokalana, potem znów jako Królowa Różańca św. i Pośredniczka wszystkich łask Odkupiciela, która miała udział w tym wielkim dziele zbawienia. Staje się potężną zaporą przeciw zalewającej świat zimnej obojętności w wierze, przeciw zdziczeniu obyczajów i nienawiści do Boga.
Kościół uczy nas, że przemożny wpływ naszej Pani rozciąga się także na zmarłych. Dlatego ustawicznie modli się, by Bóg raczył "za wstawiennictwem Maryi zawsze Panny dopuścić wiernych zmarłych do wspólności wiecznego szczęścia".
Idź i ty przez życie wsparty o Wspomożenie wiernych. Nigdy tego nie będziesz żałować.
Błagaj we wszelkiej potrzebie, za każdego i z zawsze wzrastającą ufnością: "O Matko, przybądź i pomóż mi się modlić! O Matko, przybądź i pomóż mi w walce! O Matko, przybądź i dopomóż mi w cierpieniu! O Matko, przybądź i zostań ze mną! Ty przecież możesz mi dopomóc, o Przepotężna! Ty chcesz mi dopomóc, o Najlepsza! Ty musisz mi teraz dopomóc, o Najwierniejsza! Ty mi też dopomożesz, o Najmiłosierniejsza!"
Rozmyślania pochodzą z książki "Z Bogiem" o. Atanazego Bierbauma OFM, wydanej w Krakowie w 1934 r. za aprobatą tamtejszej Kurii Książęco-Metropolitalnej.