TAKŻE PRZEZ:
Powiedział też do niektórych, co ufali sobie, że są sprawiedliwi, a innymi gardzili, tę przypowieść (Łk 18, 9).
Do tej kategorii ludzi zalicza się niemały procent naszej inteligencji i uczonych. Z miną pewnej wyższości wyzbywają się wszystkiego, co wiąże się z religią, a na wierzących patrzą z góry z jakimś politowaniem i pogardą. Kamieniem obrazy są dla nich cuda. Nic nowego. Gdy bowiem św. Paweł rozwodził się w akademii ateńskiej nad największym z cudów Chrystusa, nad jego zmartwychwstaniem, wówczas "jedni się wyśmiewali, a inni powiedzieli: Posłuchamy cię o tym innym razem" (Dz 17, 32).
Nie ulega najmniejszej wątpliwości, że Bóg czynił cuda. A czynił to, by jak najdobitniej dowieść swej wszechmocy, a szczególnie dobroci. "Po tym poznasz, że Ja jestem Panem" (Wj 7, 17). Lub Bóg działał cuda, by stwierdzić naukę wybranych swoich wysłanników.
Otwórz tylko księgi proroków. Cuda mają także stwierdzać świętość jakiejś osoby.
Cuda są to niezwykłe, nadnaturalne fakty, lub też nadzwyczajne działanie przekraczające możność stworzonych sił natury. Dlatego też może działać cuda tylko sam Stwórca natury: "On sam jeden czyni cuda" (Ps 72, 18).
Na pierwszym planie stoją cuda Chrystusa Pana. Są one historycznie stwierdzone. Albowiem działy się publicznie na oczach tysięcznych tłumów różnego wieku, stanu i płci. Działy się na oczach najzacieklejszych wrogów Jezusa, którzy wołali z wściekłości: "Cóż my robimy wobec tego, że ten człowiek czyni wiele znaków?" (J 11, 47). Stwierdza je sam Zbawiciel: "Choćbyście Mnie nie wierzyli, wierzcie moim dziełom" (J 10, 38).
Kto nie chce uwierzyć w cuda Chrystusa, temu już nic nie pomoże. A nie wierzy się w nie głównie dlatego, że w przeciwnym wypadku trzeba by wyciągnąć pewne konsekwencje: trzeba by uwierzyć w Chrystusa i jego Kościół, trzeba by pełnić to, co Chrystus przykazał - być pokornym, uczciwym, pobożnym i czystym! Ale też odnosi się do tych mędrków następująca groźba: "Gdybym nie dokonał wśród nich dzieł, których nikt inny nie dokonał, nie mieliby grzechu. Teraz jednak widzieli je, a jednak znienawidzili i Mnie, i Ojca mego" (J 15, 24).
Rozmyślania pochodzą z książki "Z Bogiem" o. Atanazego Bierbauma OFM, wydanej w Krakowie w 1934 r. za aprobatą tamtejszej Kurii Książęco-Metropolitalnej.