TAKŻE PRZEZ:
Panno wsławiona, módl się za nami!
Kościół św. śpiewa: "Błogosławionaś Ty, Najświętsza Dziewico i godna najwyższego uwielbienia, ponieważ przez ciebie przyszło słońce sprawiedliwości, Jezus Chrystus, nasz Bóg".
Tak, boskie macierzyństwo Maryi jest ostateczną racją i tytułem do jej uwielbienia. Do tego dołączają się jej niezwykłe cnoty. Do niej przede wszystkim trzeba odnieść słowa Pisma św.: "Wiele córek zebrało bogactwa, lecz ty przewyższasz je wszystkie" (Prz 31, 29). To było także przyczyną, dlaczego Zbawiciel na pochwałę swej Matki przez niewiastę ewangeliczną odpowiedział: "Błogosławieni ci, którzy słuchają słowa Bożego i zachowują je" (Łk 11, 28). Chciał tymi słowy wyrazić: Istotnie należy się cześć mojej Matce, że mnie ma za Syna, lecz większa jeszcze ze względu na świętość jej życia, które całkowicie jest dostosowane do słowa Bożego i woli Stwórcy.
Pomyśl sobie zresztą jaką chcesz cnotę, a znajdziesz ją na pewno w Maryi. Chwal Maryję, a oddasz hołd cnocie!
A czy Maryja nie zasługuje na szczególne uwielbienie jako Wspomożycielka, spiesząca ustawicznie ludzkości z pomocą? Bóg ocalił tylko jedno jedyne plemię przez Judytę, na której spotkanie lud cały wyszedł w triumfalnym pochodzie. Przez Maryję, która dała nam Zbawiciela, odkupił całą ludzkość. A oprócz tego tyle innych dobrodziejstw materialnych i duchowych, które wyjednała poszczególnym dzieciom ludzkości. Także tobie i mnie. Tak więc w sławieniu Maryi nigdy nie możesz uczynić za wiele. Postanów więc sobie codziennie uczcić czymś Maryję, jakąś modlitwą lub odwiedzeniem jej obrazu, tym lub innym dziesiątkiem Różańca św. Nie chodzi wcale o mnogość, lecz o to, byś wykonał z serdeczną miłością i wytrwałością coś sobie postanowił. Przyłącz się do pieśni św. Kazimierza: "Bezustannie świętej Pannie, duszo moja chwałę wznoś; czcij, pamiętaj na jej święta, łaski jej żarliwie głoś. Czcij jej chwałę, sercem całym jej niebiańską godność zważ; niepojętą Matkę świętą i Dziewicę wielbij wraz".
Rozmyślania pochodzą z książki "Z Bogiem" o. Atanazego Bierbauma OFM, wydanej w Krakowie w 1934 r. za aprobatą tamtejszej Kurii Książęco-Metropolitalnej.