TAKŻE PRZEZ:
"Bądź pozdrowiona, pełna łaski, Pan z Tobą, <błogosławiona jesteś między niewiastami>" (Łk 1, 28).
Wniknij raz jeszcze w tajemnicę nieskalaności Maryi. O czymś ważnym cię pouczy. Niemałą ci również przyniesie pociechę.
Pouczy cię, jak wielki wstręt ma Bóg do grzechu. Chciał mieć wprawdzie matkę ubogą, ale za nic nie chciał skalanej choćby cieniem grzechu. "Nienawidzisz wszystkich, którzy czynią nieprawość" (daw. Ps 5, 7). Dlatego dokonał niesłychanego cudu, byle tylko zachować ją od wszelkiej zmazy.
Niepokalana nasuwa ci również pocieszające prawdy ku rozważeniu.
Taką prawdą, wlewającą otuchę, jest moc łaski Chrystusowej, która dokonała w Maryi takich cudów. A siła ta nie zmniejsza się! Dlaczegóż więc wątpić o jakimś dziecku ludzkim, choćby i zabłąkanym?
Taką słodką prawdą jest to, że czystość niesie radość. Albowiem Najczystsza stała się "Przyczyną naszej radości". Ona tak serdecznie weseliła się w "Magnifikat", ona wniosła radość w dom Elżbiety i na gody w Kanie.
Taką pocieszającą prawdą jest, że czystość serca posiada moc nawet nad Bogiem. Maryja właśnie, najczystsza, jest zarazem najpotężniejsza przy tronie Boga.
Ucz się znowu od Niepokalanej. W świętym zachwycie woła do niej w Trójcy Jedyny: "O jak piękna jesteś, przyjaciółko moja, jakże piękna!" (PnP 4, 1). Dbaj także i ty o piękno twej duszy i pamiętaj te drastyczne, a tak poważne słowa Zbawiciela: "Nie dawajcie psom tego, co święte, i nie rzucajcie swych pereł przed świnie" (Mt 7, 6). Wiesz dobrze, co chcę powiedzieć.
Polecaj swą czystość Najświętszej i wzywaj ją, gdy grozi ci niebezpieczeństwo. Módl się wtedy: "O Serce niepokalanie poczęte, Serce Maryi, módl się za biednym moim sercem!"
Walcz śmiało o świętą nieskalaność serca, a ona ci przyniesie, jak Niepokalanej, radość, radość najgłębszą, duchową i uczyni cię przyjacielem Boga.
Śpiewaj pieśń weselną z Kościołem świętym: "Z radością obchodźmy Niepokalane Poczęcie Najświętszej Maryi, byśmy uzyskali jej wstawiennictwo u Pana naszego i Jezusa Chrystusa!"
Rozmyślania pochodzą z książki "Z Bogiem" o. Atanazego Bierbauma OFM, wydanej w Krakowie w 1934 r. za aprobatą tamtejszej Kurii Książęco-Metropolitalnej.