TAKŻE PRZEZ:
Msza św. wiernych.
Po ofiarowaniu chleba i wina następuje zakończenie ofiarowania. Najpierw kapłan myje sobie ręce i odmawia psalm 25. Zapewnia w nim z Dawidem o swojej niewinności, wyraża radość z ofiary, prosi o osłonę przed wrogami i ślubuje za wszystko wdzięczność. Wszystkie te uczucia wraz z kapłanem powinny także ożywiać serca wiernego ludu. Nie wyłączając także twego!
Następnie kapłan pokornie schylony błaga Trójcę Przenajświętszą, by raczyła przyjąć obecną ofiarę na chwałę Jezusa, Maryi i wszystkich Świętych, a nam na zbawienie. By jednak położyć tym większy nacisk na tę prośbę, zwraca się on do ludu z tym serdecznym wezwaniem: "Módlcie się, bracia: aby moja i wasza ofiara przyjemna była Bogu Ojcu wszechmogącemu". A lud odpowiada: "Pan niechaj przyjmie tę ofiarę! Bracia! Moją i waszą ofiarę!"
Kapłan i lud, lud i kapłan, zawsze razem, ponieważ całkowicie do siebie należą, należeć do siebie powinni. Nawet wtedy, gdy obydwaj mniej lub więcej podlegli są ludzkim słabościom. Tak więc i ty także, choćby niewiadomo co zaszło, stój przy kapłanie! Wiesz przecież, że każdy kapłan jest wzięty z ludzi - licz się więc z ułomnościami ludzkimi - dla ludzi bywa ustanawiany w sprawach odnoszących się do Boga (Hbr 5, 1).
W głębokim zjednoczeniu z Bogiem kapłan odmawia teraz Sekretę, czyli ciche modlitwy, by potem raz jeszcze wzbić się wraz z ludem na skrzydłach ducha w zaświaty: "Wznieście serca! Czyńmy dzięki Panu, Bogu naszemu!"
Niepodobna, by ta głęboka treść świętych obrzędów przy ołtarzu nie rozpaliła ci powoli serca. Otwórz je tylko szeroko, tak szeroko, jak tylko możesz, by wszystko przeżyć i odczuć głęboko. Staraj się tak żywo wniknąć w te tajemnice, byś mógł powtórzyć za uczniami z Emaus: "Czy serce nie pałało w nas, kiedy rozmawiał z nami w drodze - i przy Najświętszej Ofierze?" (Łk 24, 32).
Rozmyślania pochodzą z książki "Z Bogiem" o. Atanazego Bierbauma OFM, wydanej w Krakowie w 1934 r. za aprobatą tamtejszej Kurii Książęco-Metropolitalnej.