TAKŻE PRZEZ:
Ucieczko grzesznych, módl się za nami!
To drugie dopełnienie wezwania "Przyczyno naszej radości" dotyczy tego, że Niepokalana Matka może nas nie tylko wspomagać w nieszczęściach doczesnych, lecz także i w nędzach duchowych - w grzechu. Także tego nie trzeba stwierdzać licznymi dowodami. Maryja dała nam przecież tego, który miał nas uwolnić z kajdan grzechu i szatana. Ona wraz z Odkupicielem dla nawrócenia grzeszników współpracowała, modliła się i wiele ponosiła ofiar, począwszy od Betlejem, aż do Golgoty. Całe jej życie ziemskie oddane było obarczonym grzechami dzieciom ludzkości. A czyż mogłaby teraz patrzyć z nieba obojętnie, jak miłość, cierpienie i całe dzieło Jezusowego odkupienia miałoby okazać się bezskuteczne dla tylu, tylu dzieci tej ziemi?
Zresztą przerzuć karty pism św. Ojców i teologów, a znajdziesz mnóstwo świadectw przemawiających za Ucieczką grzesznych. Św. Alfons na przykład pisze: "Matka miłosierdzia tak gorąco pragnie ocalić grzeszników, iż sama szuka ich, by im nieść pomoc". U św. Bonawentury czytamy: "Tak jak Rut znalazła łaskę w oczach Booza, tak Maryja znalazła łaskę u Boga, by ocalić grzeszników, którzy są kłosami opuszczonymi przez żniwiarzy". Bł. Blozjusz zapewnia: "Nie ma tak zepsutego i uwikłanego w występkach grzesznika, którym by Maryja wzgardziła i odtrąciła go od siebie". A święty Bernardyn Sieneński słusznie sądzi, że "Jak szatan krąży, szukając, kogo by pożarł, tak Maryja chodzi i szuka, komu by pospieszyć z pomocą".
Przejmij się tym głęboko i wyciągnij praktyczne wnioski. Stój przy Ucieczce grzesznych, ilekroć będzie cię przygniatać do ziemi brzemię własnych grzechów. I stój przy Ucieczce grzesznych, jeżeli będzie chodzić o kogoś z twojej rodziny, błąkającego się po manowcach. Stój przy Ucieczce grzesznych, ilekroć modlisz się o nawrócenie grzeszników.
Raz po raz niech szeptają wargi twoje z serca płynące słowa ufności: "Święta Maryjo, Matko Boża, módl się za nami grzesznymi teraz i w godzinę śmierci naszej!".
Rozmyślania pochodzą z książki "Z Bogiem" o. Atanazego Bierbauma OFM, wydanej w Krakowie w 1934 r. za aprobatą tamtejszej Kurii Książęco-Metropolitalnej.