TAKŻE PRZEZ:
Rekolekcje: Ku niebu!
Gdyby nieba nie było wcale, wtedy zostawałaby tylko rozpacz. Albowiem ta ziemia jest ojczyzną cierpień. "Ciężkie jarzmo [spoczęło] na synach Adama, od dnia wyjścia z łona matki, aż do dnia powrotu do matki wszystkich" (Syr 40, 1). Dręczą nas choroby, słabości i różnorodne potrzeby cielesne. Duszę uciska zmartwienie, niechęć, pokusa i trwoga. Jedno uciśnienie serca zazębia się o drugie. Całkowicie tak, jak powiedział Tomasz a Kempis: "Bez cierpienia żyć nie możesz!"
Wszystko to kończy się od razu, gdy tylko otworzą się nam podwoje nieba. Potem koniec wszelkiemu cierpieniu. Wtedy rzeczywistością stanie się ta piękna obietnica: "I otrze z ich oczu wszelką łzę, a śmierci już odtąd nie będzie. Ani żałoby, ni krzyku, ni trudu już /odtąd/ nie będzie" (Ap 21, 4). Miejsce zaś tego wszystkiego zajmie szczęście i chwała, o której napisano: "Czego ani oko nie widziało, ani ucho nie słyszało, ani serce człowieka nie zdołało pojąć, jak wielkie rzeczy przygotował Bóg tym, którzy Go miłują" (1 Kor 2, 9). Szczęście i chwała, które wiecznie trwać będą a nigdy się nie skończą. Szczęście i chwała, które tak przyćmią wszelkie ziemskie uciśnienie, iż Apostoł narodów, kosztując tylko ich przedsmak, wołał: "Sądzę bowiem, że cierpień teraźniejszych nie można stawiać na równi z chwałą, która ma się w nas objawić" (Rz 8, 18).
Tak więc ilekroć odstrasza cię trud, wtedy stawiaj sobie przed oczy nagrodę nieba. Zdobądź się dla niego na odrobinę wysiłku. Mów za św. Ignacym i każdym zdrowo myślącym: "Jakże mi brzydnie ziemia, gdy patrzę w niebo!" Mów za św. Franciszkiem z Asyżu: "Tak wielka jest zapłata, której oczekuję, że za nic sobie ważę każde cierpienie!" Znoś, walcz, cierp. Wszystko to trwa tylko przez moment. A potem nastąpi "przeobfita, wieczna, wszystko przewyższająca chwała".
Rozmyślania pochodzą z książki "Z Bogiem" o. Atanazego Bierbauma OFM, wydanej w Krakowie w 1934 r. za aprobatą tamtejszej Kurii Książęco-Metropolitalnej.