"Onego czasu rzekł Jezus uczniom swoim: Idźcie więc i nauczajcie wszystkie narody, udzielając im chrztu w imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego" (Mt 28, 19).
Uroczystość Trójcy Przenajświętszej wprowadza cię w najgłębsze tajemnice religii. Jeden Bóg, trzy Osoby, każda Osoba Bogiem, a mimo tego jeden jest tylko Bóg! Tego nie pojmują nawet duchy niebieskie. A oto nędzny człowiek ze swoją odrobiną rozumu bez zająknienia się odmawia wiary w taką tajemnicę. Przecież to, jak się mniema, jest i sprzeczne z rozumem. Lecz miesza się tu dwie różne rzeczy, mianowicie to, co niepojęte, z tym, co się sprzeciwia rozumowi. Sprzeczne z rozumem jest to, co się nie da pogodzić z zasadami myślenia; niepojęte zaś to, co przechodzi ograniczoną zdolność rozumowego poznania. Tajemnica Trójcy Przenajświętszej przewyższa zdolność pojmowania umysłu. Według IV Soboru Lateraneńskiego jest ona czymś nieograniczonym, czymś niewypowiedzianym. A papież Hormizd pisał do cesarza Justyniana: "Żadne stworzenie widzialne czy niewidzialne nie może kiedykolwiek zgłębić tajemnicy Trójcy Przenajświętszej".
Także w samej naturze znajdziesz pewien oddźwięk tej tajemnicy. Na każdą rzecz składają się byt, prawdziwość i dobroć, a mimo tego rzecz jest tylko jedna. W pojęcie ognia wchodzi żar, światło i ciepło, a przecież jeden jest tylko ogień. Przestrzeń powstaje z wysokości, szerokości i długości, a jednak jedną masz tylko przestrzeń. W duszy ludzkiej odróżniamy trzy władze: pamięć, rozum i wolną wolę, a przecież dusza jest jednością. Dlatego nie obchodź się zbyt szybko z tym, co przekracza nasz drobniutki rozumek. Tu musi się ugiąć w pokorze pyszny człowiek i wierzyć w to, czego naucza Chrystus i Jego Kościół. Wyznawaj otwarcie i z czcią przez każdy znak krzyża - ale niechże to będzie rzeczywiście znak krzyża!!! - swą wiarę w Trójcę Przenajświętszą. Niech słowa św. Bernarda będą twoim także przekonaniem: "Chcieć zgłębić Trójcę Przenajświętszą to zuchwalstwo; wierzyć w nią to pobożność; wyznawać ją to życie i szczęście".
Rozmyślania pochodzą z książki "Z Bogiem" o. Atanazego Bierbauma OFM, wydanej w Krakowie w 1934 r. za aprobatą tamtejszej Kurii Książęco-Metropolitalnej.