Przygotowanie.
I. Któż to przychodzi? To Jezus Chrystus, lekarz najdoskonalszy, który sam nosił słabości nasze i cierpiał boleści nasze, który stał się dla nas trędowatym i okrytym upokorzeniami, aby nas ranami swymi uzdrowił.
II. Do kogóż to przychodzi? Do człowieka, który idąc z Jeruzalem do Jerycho, przez grzech wpadł w ręce rozbójników, został złu-piony, okryty ranami i pozostawiony na drodze.
III. Dlaczego On przychodzi? Aby się doń zbliżyć jak Samarytanin, by opatrzyć jego rany, zlewając na nie oliwę swego miłosierdzia i wino Krwi swojej i aby nieszczęśliwego otoczyć staraniem, aż do chwili jego zupełnego wyzdrowienia.

Westchnienie. Panie, jam nie jest godzien, abyś wszedł do przybytku serca mego, ale rzeknij tylko słowo, a zbawioną będzie dusza moja.

Zastosowanie praktyczne. Zbadaj dziś, jaką najgłębszą ranę ma dusza twoja, aby dla niej szczególniej błagać miłosierdzia i na nią zwrócić uwagę Chrystusa Pana.

Dziękczynienie.
I. Rozważ oczyma wiary Jezusa Chrystusa stojącego wśród twego serca, jako pełnego dobrotliwości lekarza, wytaczającego z rąk i nóg swoich potoki krwi, by z nich uczynić dla ciebie lekarstwo, i zdrój zbawczy dla twej duszy. Siebie zaś zobacz jako owego chorego sparaliżowanego, stojącego od lat wielu przy uzdrawiającej sadzawce.
II. Pragnij, byś innej nie znał niemocy, jak niemoc owej miłości Bożej, odrywającej cię od rzeczy stworzonych. Bądź jak chory a pełen roztropności, który pozbawia się rzeczy najmilszych dla zdrowia. Ty chorym będąc, nie stój pysznie ze wzniesioną do góry głową, ale schyl się i rzuć w pokorze do stóp Zbawiciela.
III. Błagaj Jezusa o cnotę pokory, byś naśladować mógł Tego, który dla twego zbawienia stał się posłusznym aż do śmierci a śmierci krzyżowej.

Postanowienie. Będę dziś posłuszniejszym niż zwykle przełożonym.

Westchnienie. Panie, ten którego kochasz, chory jest, rzeknij mej duszy: Jam uzdrowieniem twoim.