Przygotowanie.
1. Któż to przychodzi? Jezus Chrystus, mąż boleści, znający wszelką dolegliwość. Ten, który był zraniony za złości nasze i starty za niegodziwości nasze.
2. Do kogo przychodzi? Do duszy zbyt rozpieszczonej, do nieprzyjaciółki krzyża, która będąc poddaną króla ukoronowanego cierniem, chciałaby sama nosić koronę różaną.
3. Dlaczego przychodzi? Dlatego, byś odtąd szukał chwały jedynie w św. Krzyżu Jego, i aby dla Niego Świat był ukrzyżowany tobie, a ty światu, i dlatego jeszcze byś nosił na sobie wyrażone święte rany Jego.

Westchnienie. Od wschodu aż do zachodu słońca iść będą na górę Mirry i na pagórek wonności.

Zastosowanie praktyczne. Zbadaj za pozwoleniem swego spowiednika, czybyś nie mógł na wzór wszystkich Świętych ćwiczyć się w umartwieniach zewnętrznych.

Dziękczynienie.
1. Przypatrz się oczyma wiary Jezusowi Chrystusowi, stojącemu w głębi twego serca, jak oblubieńcowi krwią zroszonemu, ą siebie poczytuj za niewierną oblubienicę, która, nie nauczyła się dotąd umierać światu, chociaż co dnia w Najświętszej ofierze towarzyszy śmierci Zbawiciela.
2. Ukochaj Go miłością odważną, jak Go kochali święci męczennicy, abyś ośmielił się powiedzieć jak oni: Cóż mnie oddzieli od miłości Chrystusowej? Czy utrapienia? Czy głód, czy miecz katowski?
3. Błagaj Go o zbawienny smutek, abyś uczestnicząc obficie w goryczach męki. Jego, wysłużył sobie obfitość pociech Jego.

Postanowienie. Od czasu do czasu z uczuciem skruchy serdecznej ucałuj dziś krzyż Zbawiciela.

Akt strzelisty. Ukochany mój, jak mirry wiązanka, spocznie na sercu moim.