Przygotowanie.
I. Któż to przychodzi? Pan najłaskawszy, który codziennie w domu swoim przyjmuje, u stołu żywi i poi niewdzięczników, w zamian od nich otrzymując tylko gorzkie zniewagi. To Jezus Chrystus, który o każdej godzinie dnia stoi u drzwi Twego serca i kołacze.
II. Do kogóż to przychodzi? Do duszy niewdzięcznej, na, którą żali się tymi słowy: Byłem pielgrzymem a nie przyjąłeś mnie, bo wszystko serce swoje pozwoliłeś zająć uczuciom czysto ziemskim, czysto ludzkim.
III. Dla czego przychodzi? Abyś w końcu, posłuszny głosowi Jego, otworzył Mu swe serce, abyś Go u siebie przyjął, podając Mu w zamian za pokarm, który ci udziela, pokarm, którego od ciebie żąda to jest serce twoje.

Westchnienie. Zbawicielu, zstąp do mego serca i bądź błogosławiony, czemu pozostajesz na zewnątrz, gdym Ci u siebie zgotował mieszkanie?

Zastosowanie praktyczne. Uczyń dziś, dla miłości Zbawiciela, jakąś choćby małą ofiarę ze swej ciekawości, z próżności, lub jaką bądź inną, którą Ci podyktuje twoje sumienie.

Dziękczynienie.
I. Spojrzyj oczyma wiary na Jezusa Chrystusa, który wśród twego serca rozmawia z tobą uprzejmie i słodko, jak najzacniejszy gość, siebie uważaj za nędznego prostaka zaszczyconego odwiedzinami swego Boskiego gościa.
II. Ukochaj Go i ukochaj dźwięk Jego rozmowy ponad wszelką melodię, ponad wszelkie tony, choćby najpiękniejszej muzyki, abyś odtąd głuchym pozostał na wszystko co słuch twój zachwyca, głuchym na głos opowiadających ci nowinki, głoszących przeciwne prawu Bożemu zasady.
III. Błagaj Go o cnotę roztropności, byś nie był odtąd płochym jako dziecię, byś się nie dał unosić lada podmuchowi nowych doktryn, lada- podszeptowi złości, chytrości, lada względowi swej ludzkiej natury.

Postanowienie. Czuwaj dziś nad swymi rozmowami, starając się wśród nich wspominać Boga, choćby słówkiem małym.

Westchnienie. Rozmowa Jego jest bez goryczy, a obcowanie z Nim rozprasza nudę i radością napełnia duszę.