Przygotowanie.
I. Któż to przychodzi? Jezus Chrystus, który jest gospodarzem uczty i zarazem ucztą samą; który karmi i tuczy nas najwyborniejszym pożywieniem i poi nas najwytworniejszym winem.
II. Do kogo przychodzi? Do człowieka nie mogącego się odziać szatą godową, lub też do tego, który ową szatę godową tak zniszczył, tak skalał, iż niepodobna by się w niej na królewskiej pokazał uczcie.
III. Czemu przychodzi? Aby ten człowiek nędzny, raz u stołu Jego Boskiego nasycony, obrzydził sobie na zawsze wszelką jałową i zatrutą strawę świata i tęsknił tylko odtąd jedynie za prawdziwą weselną ucztą Baranka Bożego tj. za Eucharystią.

Westchnienie. Któż da mi Ciało Jego, abym zaspokoił swój głód? Bo ciało Jego jest prawdziwym pokarmem, a krew Jego napojem.

Zastosowanie praktyczne. Nakarmić dziś ubogiego dla miłości Jezusa Chrystusa.

Dziękczynienie.
I. Rozważ oczyma wiary Jezusa Chrystusa wpośród serca twego, Jezusa osłoniętego sakramentalnymi postaciami, niby białym obrusem, i przedstawiającego ci do spożycia ten pokarm, który jest ku żywotowi wiecznemu, oraz Siebie samego jako jednego z zaproszonych godowników, który w obfitości spożywa tę doskonałą ucztę, a jednak w miłości swojej pozostaje nienasyconym.
II. Ukochaj Go stokroć więcej niż wszelką słodycz pokarmów ziemskich, abyś mocą tej miłości poskromił w sobie wszelkie pożądania zmysłowe, a zasmakował w Panu i przekonał się jak On jest słodkim.
III. Błagaj o dar żarliwej miłości, abyś znalazł jedyne zaspokojenie w Panu, odrzucając ze wstrętem wszystko, co nie jest Bogiem.

Postanowienie. Zachowywać odtąd wiernie posty od kościoła przepisane.

Akt strzelisty. Kimże jestem ja, sługa Twój, abyś mnie, nędznika, pomieszczał wśród godowników Twoich.