Przygotowanie.
I. Któż to przychodzi? Jezus Chrystus Pan nasz, wkładający na swe sługi słodkie i lekkie jarzmo przykazań i rad swoich; Ten, który w zamian za kilka chwil wierności obiecuje nam wieczną wieczność.
II. Do kogo przychodzi? Do swego zbuntowanego niewolnika, który z dawien dawna zrzucił jarzmo Pańskie, połamał łańcuchy wołając "non serviam" - nie będę służył.
III. Dlaczego przychodzi? Aby cię wyrwać z pęt dawnego człowieka, przeprowadzić przez więzy miłości, a wybawiwszy z niewoli twych namiętności, powrócić służbie swojej, stokroć słodszej niż wszelkie królowanie.

Westchnienie. Skądże mi to szczęście i ten zaszczyt, iż Pan mój, Jednorodzony Syn Boga mojego, raczy przyjść do mnie.

Zastosowanie praktyczne. W wigilię Komunii św. zadać sobie małe umartwienie przy stole.

Dziękczynienie.
I. Rozważaj oczyma wiary, iż Jezus Chrystus stoi wpośród twego serca jak Pan twój, który nabył cię za cenę nieskończenie wielką; a siebie uznaj owym uciekającym niewolnikiem, który chce do Pana swego powrócić serdeczniejszą i żywotniejszą gorliwością.
II. Ukochaj Go z całej swej duszy, a ukochaj tak, abyś mógł powiedzieć z Apostołem: nikt z nas nie żyje dla siebie samego, nikt z nas dla siebie samego nie umiera. Jeżeli żyjemy, żyjemy dla Boga, jeżeli umieramy, dla Boga umieramy.
III. Błagaj o bojaźń Pańską, abyś ustrzec się mógł wszelkiego grzechu, najlżejszego nawet. Abyś pełen najczystszej miłości, miał tylko jedną obawę i jedną troskę - tj. obawę sprzeciwienia się Panu.

Postanowienie. Unikać najstaranniej w dniu dzisiejszym choćby najmniejszego powszedniego grzechu.

Akt strzelisty. Panie, zwiąż stopy moje słodkimi więzami Twojej miłości i otocz szyję moją łańcuchem posłuszeństwa.