Ks. Dr A. Witkowiak
Przechadzka
Człowiek podlega tym samym prawom fizycznym, co reszta przyrody. Do życia potrzebuje światła i powietrza. Toteż przyjmujemy, że człowiek, który zmuszony jest pracować w zamkniętych lokalach i w pozycji siedzącej, winien przynajmniej przez dwie godziny w ciągu dnia przebywać na powietrzu i używać ruchu, a więc odbyć codziennie dłuższa przechadzkę.
Najodpowiedniejszą porą na przechadzkę jest czas poobiedni (jeśli z innych względów nie jest konieczna drzemka poobiednia). Gdy zachodzi konieczność poobiedniego odpoczynku, wtedy można na przechadzkę przeznaczyć czas od godziny 15-17, a więc jeszcze przed zachodem słońca.
Ponieważ przechadzka ma na celu wytchnienie i wypoczynek, dlatego też najodpowiedniejszym jej terenem są takie miejsca, które temu sprzyjają (ogród, las).
Z tych samych względów najlepiej jest odbywać przechadzkę samotnie. Gdy ją odbywamy w towarzystwie, dobrze jest za uprzednią wspólną zgodą unikać wysiłku dyskusyjnego. Bardzo korzystna jest również wspólna przechadzka księży pracujących w jednej parafii. Przechadzkę odbywaną samotnie można połączyć z innymi czynnościami nie męczącymi lub pilnymi, na które nie będzie czasu później (lekka lektura, brewiarz itd.). Przechadzka (zwłaszcza w warunkach wiejskich lub małomiasteczkowych) może też mieć jakiś określony cel, np. załatwienie jakiegoś osobistego interesu lub jakąś czynność wchodzącą w zakres indywidualnego duszpasterstwa (np. odbycie wizyty duszpasterskiej).