Ks. Dr A. Witkowiak
Rozkład i urządzenie mieszkania
Jeśli mieszkanie składa się z jednego tylko pokoju, wtedy z konieczności musi on spełniać wieloraką rolę: pracowni, saloniku, jadalni i sypialni.
Ażeby jeden pokój mógł spełniać tę wieloraką rolę, a równocześnie nie był przeładowany, trzeba:
a) łóżko (z umywalką) zasłonić parawanem lub też łóżko zastąpić nowoczesnym tapczanem, który w ciągu dnia może spełniać rolę kanapy,
b) postarać się o taką szafę, która by mogła pomieścić ubrania, bieliznę i książki,
c) biurko umieścić pod jedną ze ścian a stół (może być okrągły) na środku pokoju.
W wielopokojowym mieszkaniu mamy zwykle: salonik, jadalnię, sypialnię, pracownię i pokój gościnny. Wymienione pokoje winny być tak rozłożone, by:
a) salonik, w którym kapłan przyjmuje gości i ewentualnie interesantów, jeśli nie ma osobnego pokoju na biuro, znajdował się w pokoju dość dużym, położonym możliwie niedaleko od korytarza i sąsiadującym z jadalnią,
b) jadalnia (zwłaszcza na probostwach) była dość obszerna i niezbyt odległa od kuchni,
c) sypialnia była dość duża i słoneczna,
d) pracownia znajdowała się w najspokojniejszej części mieszkania (daleko od kuchni, podwórza i ulicy),
e) pokój gościnny nie był najgorszy ze wszystkich. Urządzenie tych pokoi składa się z mebli, firan, obrazów i innych ozdób.
Do typowo salonowych mebli należą: kanapka, fotele, krzesła, stół i stoliki.
Kanapkę ustawiamy w takim miejscu i w ten sposób, by był do niej łatwy dostęp, jednakże nie stawiamy jej pod oknem.
Stół nie zawsze musi stać na środku pokoju i nie zawsze przed kanapą. Lepiej jest ustawić stół na boku pod ścianą. Wtedy nie utrudnia on dostępu do kanapki i nie zajmuje zbyt wiele miejsca. Jeśli salonik jest duży, można oprócz stołu poustawiać małe stoliki do gry, do palenia papierosów, do podawania zakąsek i napojów.
Fotele i krzesła oraz pozostałe sprzęty należy po-rozmieszczać w całym saloniku obok stołu, kanapki i pod ścianami według pewnego logicznego, praktycznego, lecz nie sztywnego planu.
Nigdy nie ustawiamy w saloniku leżanki. Mogą ostatecznie w saloniku, jeśli gdzie indziej nie ma miejsca, stać szafki z książkami.
Rodzaj drzewa i styl mebli salonowych może być różnorodny. Pamiętać jednak musimy, że w saloniku kapłańskim meble zbyt kosztowne, o wyszukanym stylu, rzeźbione i inkrustowane, nie harmonizują z kapłańskim powołaniem do ubóstwa (Chrystus nie miał gdzie głowy skłonić). Trzeba też unikać zbieraniny różnorodnych mebli w saloniku. Chociaż bowiem oko gospodarza przyzwyczaja się do tej różnorodności, to jednak oko gościa od razu z przykrością] wyczuje brak tej zasadniczej cechy piękna, jaką jest] harmonijna jedność.
Do całości urządzenia saloniku, zwłaszcza jeśli obok mebli twardych znajdują się w nim także meble miękkie, należy dywan, który rozkładamy zwykle przed kanapką.
Na oknach w saloniku zawieszamy zwykle firany wraz z zasłonami, które trzeba tak dobrać, by się zgadzały z kolorem mebli, ścian i z rodzajem oświetlenia.
Stół pokrywamy serwetą lub szarfą, tylko nie w jasnym lub białym kolorze. Na stole w saloniku! można wyłożyć ozdobne dzieła i albumy. Nie uchodzą zaś, przynajmniej - w saloniku kapłańskim, kolekcje porcelanowych figur i różne inne kosztownej ozdoby.
Oprawne zwierciadła, aczkolwiek są piękną ozdobą saloniku i spełniają pewną rolę optyczną - rozszerzają perspektywę pokoju - to jednak w mieszkaniu osoby duchownej mogą być ocenione jako wyraz zniewieściałości, świeckości i przywiązania do zbytku.
Na stole w saloniku można postawić kwiaty w doniczce lub wazoniku.
Bardzo ważnym czynnikiem dekoracyjnym w mieszkaniu są obrazy, odpowiednio dobrane i zawieszone.
Do saloniku nadają się obrazy treści religijnej, krajobrazy, obrazy z codziennego życia, obrazy historyczne i portrety.
Przy doborze i rozmieszczaniu obrazów należy! trzymać się następujących reguł:
a) Nie zawieszać w saloniku zbyt wielu obrazów, choćby miały największą wartość. Salonik jest pokojem mieszkalnym, a nie muzeum czy galerią obrazów.
b) Pierwszeństwo należy się obrazom oryginalnym, a nie reprodukowanym. Średni oryginał jest lepszy, niż doskonały obraz drukowany.
c) Trzeba dbać o to, by wybrane przez nas obrazy posiadały prawdziwą wartość artystyczną.
d) Im obraz starszy, tym ma większą wartość (historyczną).
e) Obrazy w zależności od treści, rozmiarów, kolorystyki i wieku muszą otrzymać odpowiednie ramy.
f) Obrazy zawieszamy według pewnego estetycznego i logicznego porządku.
g) W saloniku nie zawieszamy portretów i fotografii rodzinnych, grup koleżeńskich i różnych innych pamiątek o charakterze uczuciowym (tego rodzaju pamiątki nadają się do sypialni lub pracowni).
W jadalni umieszcza się zazwyczaj tylko kredens, stół i krzesła, natomiast nie ustawia się kanapy i foteli. Wypada, by w jadalni wisiał krucyfiks lub obraz treści religijnej (np. Ostatnia Wieczerza). Jeśli w jadalni zawiesza się jeszcze inne obrazy (czego właściwie nie powinno się robić), trzeba je tematycznie dostosować do roli, jaką jadalnia spełnia, a więc zawiesić obrazy przedstawiające .żywą lub martwą Przyrodę (owoce, kwiaty, ryby). W jadalni nie umieszcza się luster, co mogłoby być krępujące podczas jedzenia. Firany w jadalni nie powinny być zbyt ciężkie. Chodzi o to, by nie pochłaniały światła, które w jadalni jest specjalnie pożądane.
W sypialni powinna panować prostota i skromność. Nie należy ustawiać w sypialni zbyt wielu mebli i sprzętów. Im mniej mebli i sprzętów, tym więcej świeżego powietrza, a mniej zbiorników kurzu.
Łóżko proste (drewniane lub żelazne) ustawiamy na środku lub pod ścianą. Ustawienie łóżka na środku, naprzeciw okna jest o tyle korzystne, że padają na nie promienie słoneczne, które - jak wiemy - niszczą niektóre bakterie. Ustawienie łóżka pod ścianą jest korzystniejsze ze względów estetycznych. Najlepiej - jeśli to możliwe - respektować obydwa te względy, higieniczny i estetyczny, umieszczając łóżko pod tą ścianą, na którą padają promienie słoneczne. Jeśli w ciągu dnia zasłaniamy łóżko (co nie jest wskazane), wtedy należy koniecznie odstawić parawan na noc, by zapewnić sobie dostęp świeżego powietrza.
Oprócz łóżka ustawia się w sypialni szafę ubraniową i bieliźnianą oraz nocny stolik.
Umywalnię, jeśli nie ma w mieszkaniu osobnej łazienki, umieszczamy w kącie sypialni i czuwamy nad tym, ażeby była utrzymana w czystości i porządku.
Choć w sypialni nie przyjmujemy zasadniczo gości (poza wypadkami choroby) to jednak dbamy o to, ażeby przedmioty codziennego użytku (np. wieszadła! części garderoby, szczotki, grzebień itd.) były schowane w szafie, w nocnym stoliku lub w umywalni.
W sypialni znajduje się odpowiednie miejsce na wszelkiego rodzaju pamiątki uczuciowe (portrety rodzinne, fotografie itd.).
Nad łóżkiem zawieszamy krucyfiks lub obraz religijny. Przy drzwiach sypialni wypada umieścić kropielnicę z wodą święconą, którą żegnamy się wieczorem przed spaniem i rano, gdy rozpoczynamy nowy dzień pracy. Do sypialni wybieramy firany lekkie, ażeby dopuszczały do wnętrza jak najwięcej światła. W pracowni (gabinecie) najważniejszymi meblami są: biblioteka (regał), biurko i krzesła. Oprócz tego ustawiamy w pracowni stół i fotele, byśmy i tutaj mogli przyjąć gości lub interesantów.
Biblioteka (regał) powinna być dość duża, aby mogła pomieścić wszystkie książki, których z biegiem czasu przybywa coraz więcej.
Biurko, na którym rozkładamy swą bieżącą pracę (naukową), winno być dość obszerne, ażebyśmy już nie potrzebowali materiałów rozkładać gdzie indziej. Na biurku umieszczamy krzyż (z lichtarzami) jako źródło naszego natchnienia i siły przy pracy.
Ściany pracowni można także przyozdobić obrazami o treści odpowiadającej roli, jaką ona spełnia (np. portrety papieża, biskupa, św. Augustyna, św. Tomasza, dyplomy i pamiątki osobiste).
O ile chodzi o pokoje gościnne i o pokoje, w których mieszkają nasi krewni i pomoc domowa, to miłość bliźniego i ludzka przyzwoitość wymaga, ażeby nie były one najgorsze (jakieś ciasne i ciemne kąty w domu). Na rzecz tego etycznego i społecznego obowiązku należy raczej zrezygnować z własnych wygód (nie zawsze musi być salonik czy pracownia w mieszkaniu),