Wśród Sunnitów powstała nauka prawa mahometańskiego, przypominająca rozwój rabinackiego Talmudu. Podstawą wszelkiego prawodawstwa w Islamie jest Koran. Zmienione warunki wykazały jednak, że Koran nie wystarczy dla wszystkich zapotrzebowań, wobec czego uzupełniano luki w jego orzeczeniach tzw. hadytami czyli zawiadomieniami, podanymi przez ustną tradycję. Hadyty te mają rzekomo pochodzić od proroka podane przez jego uczniów najbliższych, w rzeczywistości jednak pochodzą z prawa rzymskiego, z żydostwa lub z chrześcijaństwa albo z filozofii i mądrości ludowej. Aby im jednak dodać znaczenia religijno-prawnego, wymienia się kolejno uczniów proroka i uczniów tychże, od których rzekomy Hadyt pochodzi. Istnieje 6 autentycznych zbiorów takich Hadytów, wśród których jednak odróżnia się "zdrowe" od mniej pewnych. Hadyty na ogół podkreślają bardziej aniżeli Koran miłosierdzie Boże, podają określone przepisy polityczne i społeczne. Nawet "Ojcze Nasz" przyjęło formę Hadytu.

Obok Hadytów stoją tzw. Fikh, czyli nauka dedukująca praktyczne reguły zachowania z Koranu i z Hadytów. Istnieją tu zgodnie obok siebie 4 szkoły, różniące się pewnymi drobnymi szczegółami dotyczącymi używania języka arabskiego przy nabożeństwach, itp. Na ogół kierują się tym, że Allah nie chce, by wiernym robiono zbyt wielkie trudności w życiu (por. Surę 2, 181: "Allah życzy sobie, żebyście mieli łatwo a nie trudno"). Co nie jest wyraźnie zakazane, to wolno czynić.