Już za czasów patriarchów modlono się do Boga i składano mu ofiary roślinne i zwierzęce, zastępując niemi ofiary ludzkie (Izaak). Dniem świętym był już wówczas szabat. Od czasów Mojżesza począwszy miejscem kultu był namiot święty, podzielony na miejsce "święte" i "najświętsze". W najświętszym stała "Arka Przymierza", w świętym znajdował się ołtarz ofiar kadzielnych, stół do ofiar z chlebów i świecznik siedmioramienny. Namiot otaczało podwórze, w którym stał ołtarz dla ofiar całopalnych i "morze spiżowe", wielkie naczynie do obmywania rąk. Salomon na miejscu namiotu wystawił wspaniałą świątynię, którą potem odnowili Zorobabel i Herod. Wzory dla namiotu i później dla świątyni pochodziły z Egiptu albo od okolicznych narodów, od Mojżesza zaś pochodzi treść etyczna i monoteistyczna.

Świętami oprócz szabatu były co miesiąc nów księżyca, rok szabatowy i rok jubileuszowy czyli wolny. Rokrocznie obchodzono Paschę na pamiątkę wyjścia z Egiptu, święto Pięćdziesiątnicy i święto Kuczek. Pięć dni przed świętem Kuczek przypadało święto Pojednania, w czasie którego wyganiano kozła ofiarnego na pustynię, złożywszy poprzednio na nim grzechy całej ludności.

Osobami ofiarującymi byli wpierw sami patriarchowie, w ogóle ojcowie rodzin, od Mojżesza począwszy zaś tylko arcykapłan, kapłani i ich pomocnicy, lewici. Najwyższymi ofiarami były ofiara całopalna na uwielbienie Boga, ofiara "za winę" celem zniesienia nieczystości rytualnej, "za grzech" dla odpokutowania kradzieży, "o pokój" jako ofiara dziękczynna i błagalna połączona z ucztą ofiarną. Ofiarami niekrwawymi były dary kadzielne, chlebowe, ofiara wina i palenie światła w świeczniku 7-ramiennym. I w tych przepisach ofiarnych mógł Mojżesz się wzorować na przykładach ludów sąsiednich, ale wszystko, co przejął, podporządkował idei Jahwe.