Śmierć jest karą za grzech pierwszych rodziców; ale istnieje życie pośmiertne w tzw. Szeolu. W pierwszych księgach Starego Testamentu myśl o przyszłym życiu występuje mniej wyraziście, aby skoncentrować uwagę przede wszystkim na uczciwe życie ziemskie. Podczas wygnania jednakże idea indywidualnego życia po śmierci i zmartwychwstania występuje jak najdobitniej. Saduceusze nie wierzyli w zmartwychwstanie, tak samo nie wierzył w nie Filon, który opierał się na Platonie i Arystotelesie.