Patriarchą narodu żydowskiego jest Abraham, żyjący współcześnie z królem babilońskim Hammurabim; za czasów jego wnuka Jakuba Żydzi wędrują do Egiptu, gdzie wówczas musiały panować wpływy semickie (Józef i jego faraon). Reakcja staroegipska połączona z przesadnym kultem króla powoduje emigrację Żydów pod przewodnictwem wychowanego na dworze egipskim Mojżesza (egipskie mos = "dziecko") około 1449 r. Po długiej wędrówce pustynnej i ciężkich walkach z mieszkańcami kraju beduińskie plemiona izraelskie zdobywają sobie Palestynę, gdzie wpływ wyższej kultury kanaanickiej naraża ich często na utratę wiary, a potęga militarna Filistynów itp. zagraża nieraz samodzielności zjednoczonych 13 plemion żydowskich. "Sędziowie" jak Gedeon i inni oraz "królowie", jak Saul, Dawid i Salomon postawiają Żydów u szczytu potęgi, z którego dość nagle spadają już po śmierci Salomona (972-929 r.) przez podział państwa na żydowskie pod Roboamem i izraelskie pod Jeroboamem. Ostatnie ulega Asyrii przez zburzenie Samarii (722-721 r.) i odtąd traci znaczenie dla historii narodu wybranego; drugie staje się państwem lennym Babilonii po zburzeniu Jerozolimy (587 r.). Wygnanie babilońskie Żydów trwa około 70 lat; uwalnia ich wraz z innemi narodami podbitymi przez Babilonię Cyrus, zezwalający na odbudowanie miasta i świątyni. Następne stulecia są wypełnione walką ze Samarią, z państwem hellenistycznym Syrią i z wpływami pogańsko-hellenistycznemi; w walkach z Syryjczykami wsławiają się Makabejczycy. Walki pomiędzy samymi Makabejczykami o tron i arcykapłaństwo kończy Pompejusz, od którego czasów kraje żydowskie stają się częścią państwa rzymskiego. Liczne próby żydowskie odzyskania niepodległości kończy zburzenie Jerozolimy w roku 70 po Chr., odkąd Żydzi są bez własnego państwa.