1. Opis historyczny.
Podczas morowej zarazy w 1720 r. w Marsylii świątobliwa zakonnica Magdalena Remuzat wprowadziła ze zbawiennym skutkiem szkaplerz Serca Jezusowego z napisem: "Stój! Serce Jezusa jest ze mną", lecz zwyczaj noszenia go rozpowszechnił się później. W 1865 r. wiele osób w Amiens przyjmowało szkaplerz Serca Jezusowego na siebie, by się uchronić od cholery. W wojnie niemieckiej 1870 r. kładli go na siebie żołnierze jako obronę przeciwko kulom nieprzyjacielskim. Dopiero w 1873 r. zaczęto go powszechnie nosić we Francji i innych krajach, a Pius IX na prośbę ks. kardynała Cullen, Arcybiskupa Dublińskiego w Irlandii, zatwierdził pobożny ów zwyczaj już d. 28 października 1872 r.
2. Opis szkaplerza.
Szkaplerzyk ten jest zrobiony z jednego kawałka białej flaneli lub białego sukna, na którym wyrażone jest zwykle czerwonym kolorem Najświętsze Serce Jezusa, albo z materiału wycięte i przyszyte, albo wyhaftowane, albo wydrukowane. O ile możliwe Serce to powinno być takie, jakie Pan Jezus objawił bł. Małgorzacie, tj. opasane cierniową koroną, z płomieniem i krzyżem wynikającym z niego i z uwydatnioną raną. Oprócz tego znajduje się na tym szkaplerzyku niekiedy napis: "Stój! Serce Jezusa jest ze mną" .Nosić się zwykło ten szkaplerz na piersiach na osobnej tasiemce, można go też przyszyć do innego szkaplerza, który się już nosi. We Francji widać ten szkaplerz przybity na drzwiach u pobożnych osób.
3. Warunki przyjęcia i noszenia.
Każdy kapłan może ten szkaplerz poświęcać i wkładać bez osobnego pozwolenia na to i nie potrzeba nawet, żeby go wkładał kapłan, bo każdy może go sobie sam bez poświęcenia włożyć. Kapłani mogą użyć przy poświęceniu tej samej formułki, której używają ad benedicendas imagines. Przyjmujący ten szkaplerz nie potrzeba w ten dzień ani się spowiadać ani komunikować. Dla noszących ten szkaplerz nie ma żadnych obowiązków pod grzechem.
4. Odpusty szkaplerza Serca Jezusowego.