Słuchajcie uważnie! Opowiem wam coś bardzo ładnego! Było to na Boże Narodzenie. W kościele stał piękny żłóbek, a mały Jerzy, dziecko pełne prostoty, a dobre i słodkie jak kawałek cukru, tak sobie pomyślał:
"Biedny Pan Jezus... tak zimno! Dlaczego zostawiają Go samego na tej odrobinie siana?.., w tej zlodowaciałej od zimna stajence? A gdybym sobie wziął Pana Jezusa do domu, do mego łóżeczka?..."
Poczekał chwileczkę, aby kościół się opróżnił, a wziąwszy pod pelerynkę Dzieciątko Jezus pobiegł do domu, cichutko wszedł po schodach i nic nikomu nie mówiąc, położył Dzieciątko do swego łóżeczka.
Tego wieczora Jerzy był weselszy niż zwykle i jakby trochę niecierpliwy, lecz nikt na niego nie zwrócił uwagi.
Nadeszła chwila spoczynku. Jerzy, żwawy jak wiewióreczka, prędko się rozebrał, schował się pod kołdrę, cieszy się i raduje Dzieciątkiem Jezus.
W końcu zasypia, lecz niestety we śnie kręci się, przewraca, łamie i niszczy Dzieciątko z gipsu.
Rano budzi się i na widok rączek i nóżek odtrąconych, paluszków odłamanych, tak bardzo się przeraził, że wybuchnął głośnym płaczem.
Mama nadbiegła i pieści go, a on przez łzy opowiada o swoim nieszczęściu.
Wam się chce śmiać i może się śmiejecie, ale biednemu Jerzemu nie chce się śmiać, bo dostał burę od mamy i od starego ks. proboszcza, któremu zniszczył Dzieciątko i popsuł przez to na ten rok piękną szopkę.
Ale czego was uczy Jerzyk? - Uczy was, iż należy kochać Pana Jezusa, starać się, aby był waszym - nie wykradać Go ze żłóbeczka, ale przyjmować Go często w Komunii świętej.
W Komunii świętej On naprawdę jest żywy, prawdziwy, taki jak w niebie!... W żłóbku była tylko nędzna figurka z gipsu, ale w Komunii świętej Pan Jezus jest z Ciałem, Krwią, Duszą i Swoim Bóstwem!... Przystępując do Komunii świętej składacie Go w sercu waszym jak w łóżeczku, a On jest z wami ściśle złączony.
Odwagi, dzieci! Uczyńcie waszym Pana Jezusa przystępując często do Komunii świętej.