Kiedy już wiemy, czym są aniołowie, kiedy znamy ich istotę, mądrość, potęgę, życie, to wejdźmy teraz do ich mieszkania, o którym wiemy już z rozdziału pierwszego, że jest nim niebo.

1. Dwór niebieski.
Byłem raz na kazaniu, z którego utkwiły mi w pamięci te słowa: "Królowie i cesarze ziemscy, mówił kaznodzieja, mają swoje dwory i swoich dworzan. Te dwory są bogate i liczni ci dworzanie. Setki ludzi należy do dworu królewskiego, a złoto, srebro i drogie kamienie są zwykłą jego ozdobą. Ale jeżeli tak bogato, świetnie i wspaniale występują królowie tej ziemi, to cóż mówić o tym Królu najwyższym, którego tylko sługami są wszyscy razem królowie i cesarze świata. Jak piękny i wspaniały musi On mieć dwór, jak licznych i świetlnych dworzan!"
Zgodzisz się pewnie ze mną, czytelniku, ze słowami tego kaznodziei, a pewnie także pragniesz poznać ten dwór niebieska i jego dworzan. Zwiedźmy więc ten niebieski pałac.

2. Aniołowie są dworzanami bożymi.
Dworzanina ziemskiego poznajemy po tym, że mieszka przy królu na dworze królewskim i ma pewne zajęcie i urząd, zwany urzędem dworskim. Otóż podobnie ma się rzecz i z aniołami. Pan Bóg tych aniołów, którzy mu zostali wierni, przyjął do swego dworu i na tym dworze naznaczył im urząd posłańców bożych. Ponieważ w następnym rozdziale obszernie pomówię o tym urzędzie, dlatego na tym miejscu zwrócę tylko uwagę, że nazwa "anioł" znaczy po polsku tyle, co "posłaniec", że św. Paweł nazywa aniołów: "duchami przeznaczonymi do usług" (Hbr 1, 14), a Psalmista Pański wysławia człowieka: "Swoim aniołom dał (Pan Bóg) rozkaz o tobie, aby cię strzegli na wszystkich twych drogach" (Ps 91, 11). Oto urząd dworski aniołów.
Skoro więc aniołowie są na dworze bożym i mają urząd na tym dworze, to słusznie nazywamy ich dworzanami Bożymi. Porównajmy teraz tych niebieskich dworzan z dworzanami ziemskimi. Dworzanie ziemscy są bądź co bądź ludźmi, a zatem są istotami ułomnymi, podległymi błędom i upadkom. Tymczasem aniołowie, wiesz już, jakie to są piękne, mądre, potężne istoty. Oni swą istotą, pięknością, potęgą, mądrością o wiele przewyższają ludzi, choćby najdoskonalszych. Widzisz więc, o ile wyższy i wspanialszy jest dwór Boży od dworu króla ziemskiego!

3. Chóry anielskie.
Jak wśród dworzan ziemskich są różne stopnie i rangi, są niżsi i wyżsi urzędnicy, podobnie i owa drużyna niebiańska dzieli się na różne stopnie, na aniołów wyższych i niższych. Wiemy o tym z Pisma św. Prorok Daniel nazywa archanioła Michała jednym z pierwszych książąt (Dn 10, 13). Rafael zaś mówi o sobie: "Ja jestem Rafał, jeden z siedmiu aniołów, którzy stoją w pogotowiu i wchodzą przed majestat Pański" (Tb 12, 15). W Piśmie św. występuje dziewięć różnych nazw anielskich.
Na podstawie tych nazw niektórzy Ojcowie Kościoła, jak Grzegorz Wielki i Jan Damasceński, dzielą aniołów na trzy hierarchie, a każdą hierarchię na tezy chóry. Tak więc dwór niebieski liczyliby dziewięć chórów, jeden wyższy od drugiego. Pierwszą hierarchię tworzą najwyższe trzy chóry: Serafiny, Cherubiny i Trony; - drugą: Panowania, Zwierzchności i Mocy; - a w trzeciej najniższej hierarchii są: Księstwa, Archaniołowie i Aniołowie (Aniołami więc nazywamy albo wszystkie razem chóry anielskie albo chór najniższy).
Porównałem te różne stopnie aniołów z wyższymi i niższymi rangami dworzan królewskich. Zdaje mi się, czytelniku, że trafię w twoją myśl i zaspokoję twoje pragnienie, jeżeli wytłumaczę, na czym polegają te rangi anielskie i czym się one różnią. Oprę zaś to tłumaczenie na nauce św. Tomasza z Akwinu, którego Kościół nazywa "Doktorem anielskim". Św. Tomasz wychodzi również z podobieństwa dworu ziemskiego. Najwyżsi dworzanie, mówi, stoją najbliżej króla, są jego towarzyszami, powiernikami, przyjaciółmi prawie. Podobnie najwyższa, hierarchia aniołów stoi najbliżej Pana Boga. Najdoskonalsi z aniołów, tj. Serafini, to niby przyjaciele Jego. Cherubini to Jego powiernicy, a Trony to jakby towarzysze Boscy.
Idźmy dalej. Po dworzanach, którzy stoją u tronu, idą ci, którzy zarządzają dworem i państwem króla swojego. Z tymi dworzanami porównać można pośrednią hierarchię anielską, bo jej oddany jest zarząd państwa Bożego tj. całego świata. Najwyższe rozkazy i polecenia wydają Panowania, Zwierzchności nad wypełnieniem ich czuwają, a Mocy przepisują, w jaki sposób mają być spełnione te polecenia.
Wreszcie najniższa hierarchia anielska, podobnie jak najniżsi dworzanie ziemscy, wykonuje owe rozkazy. W tym wykonywaniu Księstwa są jakby dozorcami Archaniołów i Aniołów. Archaniołowie wykonują zlecenia pierwszorzędne, Aniołowie zaś mniej świetne i wielkie.
Nie myślmy jednak, że te zajęcia aniołów są połączone z utrudzeniem, że zależność jednego anioła od drugiego jest upokarzająca. Pamiętajmy, że to jest niebo, gdzie panuje szczęście, chwała i wesele, - o czym właśnie chcę pomówić.

4. Chwała i szczęście dworzan niebieskich.
Dworzanie ziemscy są ostatecznie ludźmi, dlatego na każdym dworze ziemskim nieuniknione są różnego rodzaju przykrości i smutki, choćby tylko dla samych chorób i śmierci. Ale na dworze niebieskim nie ma cierpień i śmierci, nie ma strapień i smutku, nie ma zwad i zazdrości.
Dalej: dworzanie ziemscy nie zawsze oglądają oblicze swego króla, a zresztą choćby je ciągle widzieli, to król jest człowiekiem jak każdy z nich, a nieraz jest człowiekiem ułomniejszym od nich. Ale dworzanie niebiescy ciągle widzą najpotężniejszego Pana i Króla, i to właśnie widzenie jest najwyższą ich chwałą i źródłem wszelkiego ich szczęściła.
Aniołowie, choć są przy nas na ziemi, ciągle jednak patrzą na Boga w Trójcy św. Jedynego i oglądają Jego nieskończoną piękność, dobroć nieprzebraną, najwyższą mądrość i potęgę. Ten widok budzi w nich podziw, cześć i uwielbienie, a serca ich napełnia miłością, weselem i szczęściem. Wiedzą orni i radują się, że tego Boga, którego nad wszystko kochają, grzechem nie mogą obrazić; cieszą się, że niebieskie ich szczęście nigdy się nie skończy.
Prócz Boga widzą aniołowie Człowieczeństwo Chrystusa Pana, promieniujące blaskiem Boskości, Jego św. Rany i tę ranę Boskiego Serca, z którego tryska zdrój łask, miłosierdzia i dobroci ma nas ludzi.
Widzą i swoją Królową, Niepokalaną Dziewicę Maryję, cud łaski Ducha Św.; widzą Świętych i radują się ich szczęściem i wspólnie z nimi uwielbiają Trójcę Przenajświętszą.
Widzą także aniołowie cały wszechświat, te niezliczone gwiazdy i ogromne słońca. Widzą i ziemię naszą, a na tej ziemi Kościół św.. jak ten Kościół walczy i zwycięża, jak szafuje zasługami Krwi Chrystusowej w Sakramentach św. Widzą to niebo na ziemi w tabernakulach i tę najświętszą i najwyższą ofiarę Mszy świętej.
Niemałym dla nas szczęściem jest obcowanie i rozmowa z przyjaciółmi i z ludźmi, których znamy zacność i mądrość. Jakim więc szczęściem musi napełniać aniołów obcowanie w niebie z innymi aniołami i Świętymi, z którymi rozmawiają o wielkości i dobroci Boga. o Panu Jezusie i Matce Jego, o Kościele Chrystusowym i o nas ludziach, zdążających do tej samej krainy szczęścia i wesela.