Dla konwertytów z żydostwa.

1. Jakie prawdy wiary katolickiej wyznaje religia mojżeszowa?
Religia mojżeszowa wyznaje następujące prawdy wiary katolickiej:

1. że jest jeden Bóg;
   
2. że Pan Bóg stworzył świat;
   
3. że Pan Bóg stworzył pierwszą parę ludzi, od których cały rodzaj ludzki pochodzi;
   
4. że Pan Bóg obiecał zesłać Odkupiciela;
   
5. że Pan Bóg wybrał naród izraelski na to, aby wśród pogan przechowywał wiarę w jednego Boga i przyjść mającego Odkupiciela;
   
6. że Pan Bóg dał wybranemu narodowi dziesięć przykazań, prorokom zaś tego narodu dał przepowiednie, odnoszące się do osoby Odkupiciela.

2. Jaka jest zasadnicza różnica pomiędzy nauką religii mojżeszowej i katolickiej?
Zasadnicza różnica jest ta, że według religii katolickiej Odkupiciel przyszedł już w osobie Jezusa Chrystusa, naród zaś izraelski nie uznał Chrystusa jako Odkupiciela.

3. Dlaczego Izrael powinien był uznać Chrystusa obiecanym Mesjaszem i Odkupicielem?
Naród izraelski powinien był uznać Odkupiciela na podstawie przepowiedni własnych swych proroków. Wszystkie bowiem proroctwa, odnoszące się do osoby Jezusa Chrystusa, spełniły się najdokładniej.

4. Jakie są najważniejsze proroctwa mesjańskie?
Najważniejsze proroctwa mesjańskie są następujące:

1. PRZEPOWIEDNIE PROROKÓW
   1. Proroctwo Jakuba: "Nie zostanie odjęte berło od Judy ani laska pasterska spośród kolan jego, aż przyjdzie ten, do którego ono należy..." (Rdz 49, 10). Znaczenie tych słów jest następujące: Ziemskie królestwo Izraela przemieni się z tą chwilą w duchowe królestwo Zbawiciela, kiedy pokolenie Judy utraci zwierzchnią władzę. Począwszy od patriarchy Jakuba, pokolenie Judy dzierżyło bez przerwy władzę w nas rodzie izraelskim. Herod był pierwszym, który nie pochodząc z pokolenia Judy, zasiadł jako obcy na tronie królewskim w Izraelu, co zapowiadało koniec panowania Izraela. Wtedy właśnie przyszedł na świat Zbawiciel, Jezus Chrystus.
      
   2. Proroctwo Micheasza:
      "A ty, Betlejem Efrata, najmniejsze jesteś wśród plemion judzkich! Z ciebie mi wyjdzie Ten, który będzie władał w Izraelu, a pochodzenie Jego od początku, od dni wieczności" (Mi 5, 1).
      Prorok przepowiada tu, że Zbawiciel narodzi się w Betlejem - i wysławia odwieczne pochodzenie Odkupiciela od Boga Ojca.
      
   3. Proroctwo Izajasza:
      Prorok Izajasz na 700 lat przed Chrystusem przepowiada, że Mesjasz pochodzić będzie z rodu Dawida (Iz 11, 1-9) i narodzi się z Dziewicy.
      "Oto Panna pocznie i porodzi Syna, i nazwie Go imieniem Emmanuel", tj. Bóg z nami (Iz 7, 14).
      Spełniło się to dokładnie: Jezus Chrystus bowiem począł się z Ducha Św. i narodził z Niepokalanej Dziewicy, Najśw. Maryi Panny.
      Należą tu także proroctwa Izajasza o Bóstwie Chrystusa P. i jego ludzkiej naturze (Iz 9, 5-6), o poprzedniku Zbawiciela (Iz 40), o nauce Zbawiciela (Iz 61), o męce i śmierci Zbawiciela (Iz 53), o rozszerzeniu się religii Chrystusowej (Iz 40).
      
   4. Proroctwo Aggeusza:
      "Bo tak mówi Pan Zastępów: Jeszcze raz, [a jest to] jedna chwila, a Ja poruszę niebiosa i ziemię, morze i ląd. I poruszę wszystkie narody: A przyjdzie pożądany wszem narodom i napełnię dom jego chwałą... Przyszła chwała tego domu będzie większa od dawnej, mówi Pan Zastępów; na tym to miejscu Ja udzielę pokoju - wyrocznia Pana Zastępów" (Ag 2, 6-9).
      Przepowiada tu Prorok, ze większa będzie chwała świątyni Zorobabela (domu pośledniego), niż świątyni Salomona (domu pierwszego). Bo nie złoto i srebro ją napełni, ale chwała Odkupiciela, który niebo z ziemią pojedna i pokój przywróci.
      
   5. Proroctwo Zachariasza:
      "Raduj się wielce, Córo Syjonu, wołaj radośnie, Córo Jeruzalem! Oto Król twój idzie do ciebie, sprawiedliwy i zwycięski. Pokorny - jedzie na osiołku, na oślątku, źrebięciu oślicy." (Za 9, 9).
      Odpowiada tym słowom uroczysty wjazd Jezusa Chrystusa do Jerozolimy w niedzielę Palmową.
      "I odważyli mi trzydzieści srebrników. Jednak Pan rzekł do mnie: Wrzuć do skarbony tę nadzwyczajną zapłatę, której w ich przekonaniu byłem godzien. Wziąłem więc trzydzieści srebrników i wrzuciłem je do skarbony domu Pańskiego" (Za 11, 12-13).
      Proroctwo to zapowiada zdradę Judasza. Judasz zaprzedał P. Jezusa za 30 srebrników, ale potem dręczony wyrzutami sumienia, porzucił srebrniki kapłanom żydowskim.
      
   6. Proroctwo Malachiasza:
      "Nie mam Ja upodobania do was, mówi Pan Zastępów, ani Mi nie jest miła ofiara z waszej ręki. Albowiem od wschodu słońca aż do jego zachodu wielkie będzie imię moje między narodami, a na każdym miejscu dar kadzielny będzie składany imieniu memu i ofiara czysta. Albowiem wielkie będzie imię moje między narodami - mówi Pan Zastępów" (Ml 1, 10-11).
      Według proroctwa Malachiasza Mesjasz ma przynieść światu nową ofiarę. Ta ofiarą Nowego Zakonu, to bezkrwawa ofiara Jezusa Chrystusa, tj. Msza św.
   Tu należą także: proroctwo Jeremiasza o przymierzu miłości (Jr 31, 31); proroctwa Ezechiela o odbudowie kościoła (Ez 36, 42), o królestwie Chrystusa (Ez 36, 48; 34, 23; 37, 24; 36, 26); proroctwa Daniela o kościele Chrystusowym (Dn 2, 44) i o 70 tygodniach poprzedzających pojawienie się Chrystusa (Dn 9, 25); tudzież proroctwa Joela o sądzie ostatecznym (Jl 3).

2. PROROCTWA ZAWARTE W PSALMACH
   1. "Przecież Ja ustanowiłem sobie króla na Syjonie, świętej górze mojej. Chcę wam ogłosić wolę Boga, który do mnie powiedział: Synem moim jesteś, zrodziłem Cię dzisiaj. Zażądaj tylko, a dam Ci w dziedzictwo narody, ziemię aż po jej krańce na własność" (Ps 2, 6-8).
      Obiecany Odkupiciel i Mesjasz jest od wieków zrodzonym Synem Bożym. Proroctwo psalmu odnosi się jasno i wyraźnie do osoby Jezusa Chrystusa jako Syna Bożego.
      
   2. "Boże mój, Boże mój, czemuś mnie opuścił?" (Ps 22, 2).
      "Ja zaś jestem robak, a nie człowiek, pośmiewisko ludzkie i wzgardzony u ludu. Szydzą ze mnie wszyscy, którzy na mnie patrzą, rozwierają wargi, potrząsają głową: Zaufał Panu, niechże go wyzwoli, niechże go wyrwie, jeśli go miłuje" (Ps 22, 7-9).
      "Przebodli ręce i nogi moje, policzyć mogę wszystkie moje kości. A oni się wpatrują, sycą mym widokiem; moje szaty dzielą między siebie i los rzucają o moją suknię" (Ps 22, 17-19).
      "Dali mi jako pokarm truciznę, a gdy byłem spragniony, poili mnie octem" (Ps 69, 22).
      Szczegóły te, dotyczące męki Jezusa Chrystusa, opisane w przytoczonych psalmach spełniły się dokładnie, jak to opisują ewangeliści:
      "Żołnierze zaś, gdy ukrzyżowali Jezusa, wzięli Jego szaty i podzielili na cztery części, dla każdego żołnierza po części; wzięli także tunikę. Tunika zaś nie była szyta, ale cała tkana od góry do dołu. Mówili więc między sobą: Nie rozdzierajmy jej, ale rzućmy o nią losy, do kogo ma należeć" (J 19, 23-24).
      "Ci zaś, którzy przechodzili obok, przeklinali Go i potrząsali głowami, mówiąc: Ty, który burzysz przybytek i w trzech dniach go odbudowujesz, wybaw sam siebie; jeśli jesteś Synem Bożym, zejdź z krzyża. Podobnie arcykapłani z uczonymi w Piśmie i starszymi, szydząc, powtarzali:... Zaufał Bogu: niechże Go teraz wybawi, jeśli Go miłuje. Przecież powiedział: Jestem Synem Bożym... Około godziny dziewiątej Jezus zawołał donośnym głosem: Eli, Eli, lema sabachthani? to znaczy Boże mój, Boże mój, czemuś Mnie opuścił?" (Mt 27, 39-46).
      
   3. "Wyrocznia Boga dla Pana mego: Siądź po mojej prawicy, aż Twych wrogów położę jako podnóżek pod Twoje stopy. Twoje potężne berło niech Pan rozciągnie z Syjonu: Panuj wśród swych nieprzyjaciół! Przy Tobie panowanie w dniu Twej potęgi, w świętych szatach [będziesz]... Pan przysiągł i żal Mu nie będzie: Tyś Kapłanem na wieki na wzór Melchizedeka. Pan po Twojej prawicy zetrze królów w dniu swego gniewu. Będzie sądził narody" (Ps 110).
      Na tym psalmie oparł się Jezus Chrystus dowodząc Żydom, że jest Synem Bożym:
      "Gdy faryzeusze byli zebrani, Jezus zadał im takie pytanie: Co sądzicie o Mesjaszu? Czyim jest synem? Odpowiedzieli Mu: Dawida. Wtedy rzekł do nich: Jakżeż więc Dawid natchniony przez Ducha może nazywać Go Panem, gdy mówi: Rzekł Pan do Pana mego: Siądź po prawicy mojej, aż położę Twoich nieprzyjaciół pod stopy Twoje. Jeśli więc Dawid nazywa Go Panem, to jak może być [tylko] jego synem? I żaden z nich nie mógł Mu odpowiedzieć. Nikt też od owego dnia nie odważył się więcej Go pytać" (Mt 22, 41-46).
      Podobnie św. Piotr powoływał się na ten psalm, mówiąc o Zmartwychwstaniu i Wniebowstąpieniu Pana Jezusa. Uczył zebrany tłum, że do Dawida psalmu tego odnieść nie podobna, bo Dawid umarł, został pochowany, a zwłoki jego uległy zepsuciu (Ps 16, 10). "Niech więc cały dom Izraela wie z niewzruszoną pewnością, że tego Jezusa, którego wyście ukrzyżowali, uczynił Bóg i Panem, i Mesjaszem. Gdy to usłyszeli, przejęli się do głębi serca: Cóż mamy czynić, bracia? - zapytali Piotra i pozostałych Apostołów. Nawróćcie się - powiedział do nich Piotr - i niech każdy z was ochrzci się w imię Jezusa Chrystusa na odpuszczenie grzechów waszych, a weźmiecie w darze Ducha Świętego... Ci więc, którzy przyjęli jego naukę, zostali ochrzczeni" (Dz 2, 14.29-41).

3. PROROCTWA ROŻNE
   Oprócz wyżej przytoczonych przepowiedni, nie można obojętnie pomijać wielu innych proroctw Starego Zakonu, które z zadziwiającą dokładnością spełniły się na osobie Jezusa Chrystusa, wykazując niezbicie charakter mesjański Zbawiciela. I tak:
   1. Szczegóły, dotyczące pochodzenia i działalności Jezusa Chrystusa, a więc przepowiadające, że Mesjasz będzie Bogiem i człowiekiem (Ps 2, 7, Ba 3, 36-38, Iz 9, 6); że będzie prawodawcą (Pwt 18, 15.19); kapłanem (Ps 110, 4); królem (Ps 2, 6); ukazanie się gwiazdy przy jego narodzeniu (Lb 24, 17); pokłon 3 królów (Ps 7, 8, Iz 60, 6); rzeź niewiniątek (Jr 31, 15); ucieczkę do Egiptu (Iz 19, 1); powrót z Egiptu (Oz 11, 1); ubóstwo Jego i pracę (Ps 87, 16); wiele cudów (Iz 35, 4-6); o poprzedniku Mesjasza (Ml 3, 1); głos wołającego na pustyni (Iz 40, 3); nauczanie w przypowieściach (Ps 78, 2; 49, 5); i to w Galilei (Iz 9, 1-2); - posłannictwo (Iz 2, 23); Mesjasz prawodawcą (Pwt 18, 15.19).
      
   2. Szczegóły, dotyczące męki P. Jezusa. Zdrada Judasza (Ps 41, 10); odrzucenie i śmierć Judasza (Ps 109, 6-8); ucieczka uczniów (Za 13, 7); sąd (Mdr 2, 12.21); biczowanie (Iz 50, 6, Hi 16, 11, Iz 1, 6, Iz 53, 2-5); milczenie Chrystusa (Iz 53, 7); prowadzenie na śmierć (Iz 53, 7); ukrzyżowanie (Ps 22, 17, 18, Za 13, 6); pomiędzy łotrami (Iz 53, 12); pragnienie na krzyżu (Ps 22, 16); naigrawanie (Ps 21, 7-9); słowa Chrystusa na krzyżu (Ps 22, 2, Ps 31, 6); przebicie boku (Za 12, 10); płacz niewiast (Za 12, 10); złożenie do grobu (Ps 88, 7); wsławienie grobu (Iz 11, 10).
      
   3. Zmartwychwstanie P. Jezusa (Ps 16,10); wniebowstąpienie (Ps 47, 6; 68, 4; 110, 1); zesłanie Ducha św. (Jl 3, 1-2); głoszenie ewangelii na całym świecie (Ps 19, 5); odpuszczenie grzechów (Mi 7, 18); Najświętszy Sakrament (Ps 22, 27); ustanowienie Kościoła (Jr 31, 31); ustanowienie kapłaństwa (Jr 3, 15); odrzucenie Żydów (Ps 68, 26-29); Żydzi zostaną bez ofiary (Dn 9, 27).
      Proroctwa poparte cudami; proroctwa, pomimo nienawiści i zabijania proroków - jednak za takie przez wszystkich przyjęte; proroctwa, postawione w ogniu krytyki, ustawicznie rozróżniającej między prawdą a fałszem; proroctwa, odnajdujące swoje potwierdzenie w spełnionych faktach - takie proroctwa są prawdziwe (Abp Teodorowicz: "Od Jahwe do Mesjasza").

5. Dlaczego więc naród żydowski nie uznał Odkupiciela, mimo że proroctwa Mesjańskie spełniły się najdokładniej?
Że naród żydowski nie uznał Odkupiciela, mimo spełnienia się proroctw Mesjańskich, na to złożyły się następujące przyczyny:

1. głęboki upadek moralny większej części żydostwa (jak o tym pisze ich własny ziomek Józef Flawiusz) oraz przewrotność faryzeuszów i uczonych w Piśmie za czasów Chrystusa;
   
2. Izrael przyjął proroctwa Mesjańskie w ziemskim jedynie znaczeniu, oczekując takiego Odkupiciela, który by go oswobodził z obcego jarzma i przywrócił ziemskie królestwo, podczas gdy Zbawiciel przyszedł na ziemię, aby założyć królestwo Boże i wybawić ludzi z mocy złego ducha.

6. Co powinien więc przyjąć ten, kto z mojżeszowego wyznania przechodzi na wiarę katolicką?
Kto z mojżeszowego wyznania przechodzi na wiarę katolicką, powinien przede wszystkim przyjąć, że Jezus Chrystus jest od Boga obiecanym Zbawicielem, oraz Synem Bożym przez proroków przepowiedzianym, który stał się człowiekiem, aby przez mękę swoją i śmierć krzyżową wybawić nas od potępienia wiekuistego.

7. Co to znaczy, że Jezus Chrystus, Syn Boży stał się człowiekiem?
Że Jezus Chrystus, Syn Boży stał się człowiekiem, to znaczy, że druga Osoba Boska przyjęła ciało i duszę ludzką tak, że w Jezusie Chrystus się natura Boska i ludzka łączą się w jednej Osobie Boskiej.

8. Dlaczego mówimy, że druga Osoba Boska przyjęła ciało i duszę ludzką?
Dlatego tak mówimy, ponieważ wiara katolicka naucza, że Bóg jest jeden co do istoty i natury, ale w Bogu są trzy Osoby, Bóg Ojciec, Syn Boży i Duch św. Bóg Ojciec jest Osobą, różną od Osoby Boga Syna i od Osoby Ducha św., ale wszystkie trzy Osoby Boskie mają jedną istotę i jedną naturę Boską. Tę prawdę nazywamy tajemnicą Trójcy Przenajświętszej.
Te dwie tajemnice: Trójcy Przenajświętszej i Wcielenia Syna Bożego stanowią istotę wiary katolickiej.

9. Co jest zewnętrznym symbolem wiary w Trójcę Przenajświętszą?
Zewnętrznym symbolem wiary w Trójcę Przenajświętszą jest znak krzyża świętego.
Żegnając się, prawą ręką dotykamy czoła, piersi, lewego i prawego ramienia mówiąc: W imię Ojca i Syna i Ducha Świętego. Amen.

10. Skąd znamy życie i naukę Jezusa Chrystusa?
Życie i naukę Jezusa Chrystusa znamy z Ewangelii, napisanych z natchnienia Bożego przez ewangelistów: św. Mateusza, św. Marka, św. Łukasza i św. Jana; podobnie jak księgi Starego Zakonu napisane zostały przez Mojżesza i proroków również pod wpływem natchnienia Bożego.
Za panowania cesarza rzymskiego Augusta narodził się Jezus Chrystus z Maryi Panny w Betlejem, mieście judzkim, a wychowywał się w Nazarecie, mieście galilejskim. Kiedy P. Jezus miał lat 12, udał się z matką swoją i św. Józefem do świątyni jerozolimskiej na święta Paschy i pozostał tam, odłączywszy się od rodziców. Zapytany, dlaczego to uczynił, odrzekł: "Czy nie wiedzieliście, że powinienem być w tym, co należy do mego Ojca?" (Łk 2, 49). Odpowiada więc ze świadomością, godną swego Boskiego posłannictwa.
Kiedy Jezus miał lat 30, przyjął chrzest pokuty z rąk św. Jana (Chrzciciela) w nurtach Jordanu. Dał się wtedy słyszeć głos z nieba: "Ten jest mój Syn umiłowany, w którym mam upodobanie" (Mt 3, 17).
Następnie udał się P. Jezus na pustynię, gdzie był kuszony od złego ducha, a zwyciężywszy pokusy, rozpoczął publiczny swój urząd głosząc słowo Boże.
Spomiędzy uczniów wybrał dwunastu apostołów, nauczał, uzdrawiał, cuda czynił. Kiedy raz przyniesiono przed Niego na łożu kalekę, rzekł mu Jezus: "Odpuszczają ci się grzechy twoje". Uczeni w piśmie uznali to za bluźnierstwo, bo "któż może odpuszczać grzechy, prócz jednego Boga?" Jezus zaś rzekł: "Cóż bowiem jest łatwiej powiedzieć: Odpuszczają ci się twoje grzechy, czy też powiedzieć: Wstań i chodź! Otóż żebyście wiedzieli, iż Syn Człowieczy ma na ziemi władzę odpuszczania grzechów - rzekł do paralityka: Wstań, weź swoje łoże i idź do domu" (por. Mt 9, 2-6).
Jezus więc utrzymywał wyraźnie, że przysługuje mu właściwa samemu Bogu władza odpuszczania grzechów. Po to przyszedł na świat, aby pomagać ludziom w zbawieniu, nie zaś, aby ich w jakikolwiek sposób obciążyć. A że faryzeusze właśnie pod tym względem mieli sumienie nieczyste, dlatego z nienawiści ogłosili go wrogiem prawa Bożego, i winnym śmierci. Ci zaś, którzy oczekiwali, że Zbawiciel przywróci ziemskie królestwo, - będąc świadkami, jak on tylko naucza o królestwie Bożym i mówi o odpuszczeniu grzechów, odstąpili od niego, nie uwierzywszy jego posłannictwu. Ale św. Piotr wyznał (a z nim każdy chrześcijanin powtarza): "Tyś jest Chrystus, Syn Boga żywego" (por. Mt 16, 16).
Pan Jezus uspokaja burzę skinieniem ręki, rozmnaża cudownie chleb, uzdrawia chorych, oczyszcza trędowatych, przywraca wzrok ślepym, wskrzesza córkę Jaira, młodzieńca z Naim i od czterech dni leżącego w grobie Łazarza. Cuda te spełniane własna jego mocą świadczą, że jest Bogiem Wszechmocnym.
O wszechwiedzy Boskiej Chrystusa świadczą jego proroctwa, które spełniły się najdokładniej. Przepowiedział zdradę Judasza, zaparcie się Piotra, mękę i zmartwychwstanie swoje, zburzenie Jerozolimy, rozproszenie się narodu wybranego itp. O sobie mówił, że jest Synem człowieczym i dobrym pasterzem, ale mówił także, że jest Synem Bożym. Nagradzał tych, którzy mu uwierzyli, jak apostołów Piotra i Tomasza, siostrę Łazarza, Martę, setnika, ślepego od urodzenia...
Brzydził się nieskończenie każdym grzechem, nawet kłamstwem, ale litował się nad grzesznymi, i chętnie odpuszczał grzechy tym, którzy okazywali skruchę.
Wypędzając kupczących ze świątyni tłumaczy Zbawiciel, że istota królestwa Bożego polega na miłości Boga i bliźniego, nie na szukaniu zysku.
Kiedy Pan Jezus po ostatniej wieczerzy (Wielki Czwartek) został schwytany, Kajfasz rzuca mu otwarcie pytanie: "Poprzysięgam Cię na Boga żywego, powiedz nam: Czy Ty jesteś Mesjasz, Syn Boży?" A Jezus mu odrzekł: "Tak, Ja Nim jestem. Ale powiadam wam: Odtąd ujrzycie Syna Człowieczego, siedzącego po prawicy Wszechmocnego, i nadchodzącego na obłokach niebieskich" (por. Mt 26, 63-64).
Za to rzekome bluźniercze wyznanie oskarżono go przed namiestnikiem rzymskim Piłatem, że się mieni być królem i skazano go na śmierć. Piłat chciał go uwolnić, ale arcykapłani zawołali z oburzeniem: "Jeśli tego wypuścisz, nie jesteś zwolennikiem cesarza".
Na te słowa Piłat wydał im Jezusa, a w Wielki Piątek ukrzyżowano go na górze Kalwarii. Na krzyżu umieszczono napis: I. N. R. I. = Iesus Nazarenus, Rex Iudaeorum - (Jezus Nazareński, król żydowski).
Trzeciego dnia Pan Jezus zmartwychwstał, kilkakrotnie ukazywał się uczniom swoim i mówił o królestwie Bożym. W czterdzieści dni po zmartwychwstaniu Pan Jezus wstąpił do nieba. W dzień Zielonych Świąt uczniowie Jezusowi otrzymawszy Ducha Św., poczęli ogłaszać naukę Chrystusa i tegoż dnia trzy tysiące ludzi przyjęło chrzest święty.
Wielu żydów ówczesnych uwierzyło, że P. Jezus jest Bogiem prawdziwym. Apostołowie bowiem głosząc naukę o Bóstwie Chrystusowym, powoływali się

1. na świadectwo Boga Ojca,
2. na uroczyste zapewnienia samego Chrystusa i św. Jana Chrzciciela,
3. na cuda, proroctwa i najświętsze życie Zbawiciela.

Prawdziwość ich nauki potwierdzały cuda, towarzyszące tej siejbie (zasiewowi) Słowa Bożego.

wstecz | spis treści | dalej