Miłość małżeńska tak rozumiana jak to powyżej określiliśmy, ma wielkie znaczenie dla rozwoju osobowości małżonków. Znaczenie to ujawnia się szczególnie w sferze wewnętrzno-duchowej. Właśnie poprzez miłość małżeńską ma się najwyraźniej urzeczywistniać misja kobiety i mężczyzny na ziemi, ma się ujawniać ich duchowa odrębność.
Mężczyzna i kobieta winni się wzajemnie uzupełniać w charakterach, winni na siebie wywierać taki wpływ, że ich charaktery chociażby nawet były odmienne, przecież się harmonijnie zestroją. To wyrównanie charakterów jest niezbędne i broni przed niebezpieczeństwem, jakie może grozić tak jednej jak i drugiej stronie w wypadku lekceważenia pracy nad sobą. Jeszcze większe niebezpieczeństwo grozi pod tym względem samotnemu mężczyźnie i samotnej kobiecie. Gdy w małżeństwie małżonkowie wzajemnie pracują nad swoimi charakterami, to samotni do pewnego stopnia kostnieją w sensie duchowym, dziwaczeją w swych skłonnościach i nawykach; ostrość ich charakteru nie ma możności być starta, stają się "urzędowi", a nierzadko stają się niewolnikami swoich zawodów. Kobiety żyjące samotnie zatracają się w swych małych i nieważnych sprawach, wyolbrzymiają swoje uczucia, histeryzują, uważają swoje "ja" za ośrodek wszystkiego, co się wokół nich dzieje. Tym wszystkim niebezpieczeństwom zapobiega skutecznie duchowe oddziaływanie małżonków na siebie.
Miłość małżeńska ma także wzajemnie pobudzać i niejako zapładniać dusze małżonków. Poprzez tę miłość mają budzić się tak u jednej jak i u drugiej strony cnoty. W mężczyźnie ma się budzić rycerskość, ofiarność, delikatność i czystość; kobieta zaś ma poszerzać swój horyzont, ma rozwijać w sobie dobroć, subtelność itd., itd. Oczywiście nie wymienimy wszystkich cnót, ale tych cnót, jakie wykształcają w sobie małżonkowie jest bardzo dużo i są niezmiernie cenne.
Tylko poprzez miłość małżeńską możliwe jest wzajemne zrozumienie się małżonków. Jeśli tej miłości nie ma, nie ma i nie będzie zrozumienia. Zaś zrozumienie się wzajemne polega na tym, że jedna strona drugiej ustępuje, że jedna strona drugiej wybacza, podtrzymuje na duchu i dodaje sił do walki o życie ziemskie i wieczne.
Małżonkowie muszą sobie zdawać sprawę z tego, że płciowość jest też sensem powołania małżeńskiego i że nie jest to ani niskie, ani godne pogardy. Przeciwnie, płciowość w małżeństwie jest czynnikiem, kształtującym życie, a więc jest czymś bezwzględnie pozytywnym i wartościowym. Najwyższe spełnienie miłości małżeńskiej polega na czystym, wzajemnym oddaniu się. Wzajemne oddanie się w miłości stanowi najgłębszy i najskuteczniejszy sposób wpływania jednego człowieka na osobowość drugiego. W ten sposób miłość małżeńska stanowi jedynie prawdziwe wypełnienie tych zamiarów Boga, które Jego twórcza wola związała z człowiekiem. W miłości małżeńskiej nie chodzi tedy o to ubogie ziemskie ciało drugiej osoby, tylko o jego całe umiłowane istnienie, o jego byt, który nie może być małżonkowi obojętny, o jego całą szlachetną osobowość; nie chodzi o chwilowe upojenie zmysłów, ale o całe długie życie w jedności, nie o ciasne zamknięcie się w własnych korzyściach, ale o ofiarne przełamywanie siebie dla drugiego. Tak, niezliczona jest ilość spraw, które otwierają się człowiekowi w małżeństwie, które mają uczynić z niego coś lepszego i godniejszego, wiele jest cnót i wartości, których osiągnięcie jest jedynie możliwe w pełnej miłości małżeńskiej, w miłości uporządkowanej, czystej i opanowanej.
W porządnym, katolickim małżeństwie nie jest do pomyślenia rozdział między, miłością cielesną a duchową, łączą się one i przenikają. Ludzie spełniający miłość małżeńską wyrażają niejako zgodę i aprobują sens własnego, istnienia, sens posiadania duszy i ciała. Miłość małżeńska stanowi najpotężniejszą siłę. jaką człowiek dysponuje w ogóle na ziemi.