1. Pojęcie Świętych Obcowania. Świętych Obcowanie jest to duchowy związek i łączność wiernych chrześcijan na ziemi ze Świętymi w niebie i duszami w czyśćcu. Wierni na ziemi tworzą Kościół, społeczeństwo żyjących (hominum viatorum), wyznających jedną wiarę chrześcijańską, złączonych z sobą używaniem Sakramentów, pod rządem prawych pasterzy, a zwłaszcza zastępcy Bożego na ziemi. W teologii w ścisłym znaczeniu Kościołem nazywają zgromadzenie wiernych, którzy jeszcze żyją na ziemi (homines viatores) (Katechizm Rzym. I. 10, 5 tł. cyt., str. 94), a zatem, podając naukę o Kościele, teologowie zazwyczaj mówią o Kościele wojującym, dusze w czyśćcu tworzą Kościół cierpiący, a Święci w niebie Kościół triumfujący. Wszyscy należący do tego związku duchowego, są członkami jednego ciała, tj. Powszechnego Kościoła, którego Głową jest Chrystus. W Nim i przez Niego wszyscy są między sobą najściślej zjednoczeni. "Wszyscy razem tworzymy jedno ciało w Chrystusie, a każdy z osobna jesteśmy nawzajem dla siebie członkami" (Rzym. 12, 5). Wszyscy też społem uczestniczą we wspólnym skarbie, czyli w duchowych dobrach całego związku. Nazywają się zaś wszyscy "Świętymi", czyli "Obcowaniem Świętych", gdyż wszyscy są przez chrzest uświęceni i powołani do świętości, a wielu już doszło do niej, jako Święci w niebie, a nawet liczni żyjący jeszcze na ziemi.

2. Wzajemna pomoc dusz należących do Świętych Obcowania.

1. Wierni należący do Kościoła na ziemi, jako członkowie jednej duchowej rodziny korzystają z tych samych Sakramentów, mają udział w owocach Mszy św. oraz we wszystkich laskach, modlitwach, dobrych uczynkach i zasługach całego Kościoła. Jak w ciele fizycznym wszystkie części, choć mają odrębne przeznaczenie, wzajemnie się wspierają, tak i w ciele duchowym, jakim jest Kościół, zasługi jednych idą na pożytek drugich; jedni swymi dobrymi uczynkami zadość czynią Bogu za zniewagi i grzechy innych.
   
2. Łączność członków Kościoła walczącego z triumfującym sprawia, że Święci w niebie odbierają cześć od wiernych na ziemi, a nawzajem wstawiają się za nimi i duszami w czyśćcu do Boga, aby mogli korzystać z owoców ich zasług, jakie niegdyś zebrali na ziemi.
   
3. Dzięki łączności Kościoła walczącego z cierpiącym, wierni na ziemi mogą za dusze w czyśćcu zasyłać do Boga modlitwy i ofiarować za nie swe jałmużny, a zwłaszcza owoce Mszy św. i odpusty, a przez to przynoszą im ulgę i skracają ich kary grzechowe, zaś dusze w czyśćcu modlą się za wiernymi na ziemi i wypraszają im łaski.

1. Cześć Świętych nie uchybia bynajmniej najwyższej czci Boga, gdyż modląc się do nich, czcimy ich tylko jako przyjaciół Bożych i prosimy, żeby nasze modły niegodne zechcieli poprzeć swym wstawiennictwem u Stwórcy. Zwracając się do nich o wstawiennictwo podkreślamy tę prawdę, że jedynie świętość i cnotę honoruje Bóg, kiedy stanowi o sprawach zbawienia. W myśl Kościoła wszystkie nasze modlitwy do Świętych kończymy: "Przez Pana naszego Jezusa Chrystusa", bo On jest naszym Zbawicielem i najwyższym Orędownikiem.
   
2. Cześć relikwii, tak ściśle związana z czcią Świętych, ma swe całkowite uzasadnienie. Jeśli zbieramy przedmioty, używane przez wielkich ludzi, np. Napoleona, Mickiewicza, jeśli składamy wieńce na grobach naszych zmarłych i przechowujemy po nich pamiątki, to i cześć ciał Świętych, które za życia były przybytkiem Ducha Św., jest godna pochwały, zwłaszcza, że Bóg nad tymi ciałami niejednokrotnie roztacza nimb cudów. Najlepszym zaś rodzajem czci Świętych jest naśladowanie ich cnót.