1. Źródła i reguła wiary. Chrystus Pan dał Swym Apostołom zlecenie: "Idźcie więc i nauczajcie wszystkie narody". Nauczać mieli oczywiście prawd objawionych mieszczących się w Piśmie Świętym i Tradycji, które słusznie się nazywają źródłami Objawienia. Aby jednak ludzkość mogła przyjąć Pismo Św. i Tradycję i uznać je za źródła wiary, musiał Zbawiciel ustanowić w Kościele urząd nauczycielski, który by w Jego Imieniu podał je do wierzenia.
Konieczność nauczycielskiego urzędu w Kościele wynika z założeń i celów, jakie mu wytknął Zbawiciel. Ogłosił bowiem Swą naukę dla wszystkich ludzi i na wszystkie czasy. Musiał tedy zatroszczyć się o to, żeby Jego naukę i należyte jej znaczenie posnąć mogli wszyscy ludzie zawsze i wszędzie, z zupełną pewnością i bez wszelkiej obawy pobłądzenia. Dla tej przyczyny ustanowił w Swym Kościele żywy i nieomylny urząd nauczycielski i zobowiązał ludzi, aby go słuchali. Chrystus sam nie pisał, ani nie polecił Swym Apostołom, żeby pisali, lecz żeby nauczali prawd wiary.
2. Dogmaty kościelne. Dogmatem jest nauka, którą Kościół określa i ogłasza jako prawdę objawioną. Każdy katolik ma obowiązek przyjąć dogmat jako prawdę i uzgodnić z nią swój umysł i wolę.
Niejeden dogmat należy przyjąć jako tajemnicę, tj. prawdę, której nie potrafimy pojąć naszym rozumem. Ale to nie znaczy, żeby była przeciwna rozumowi. Nierozumnym byłby dogmat i tajemnica, gdyby zawierała w sobie wewnętrzną i logiczną sprzeczność. Np. dogmat Trójcy Św. nie głosi, że Bóg jest jedną naturą w trzech naturach, lub że Bóg jest jedną osobą w trzech osobach, gdyż to byłoby równoznaczne z twierdzeniem: jedno równa się trzem, a trzy równają się jednemu. Dogmat ten mówi: w Bogu jest jedna natura w trzech Osobach. Religia objawiona musi zawierać dogmaty - tajemnice, ponieważ Bóg nie byłby nieskończonością, gdyby ludzie mogli objąć i opanować pojęciowo Jego istotę.
Wszystkie orzeczenia Kościoła nie są niczym innym, jak tylko logicznym rozwinięciem i określeniem tego, co jest podane w Piśmie Św. i Tradycji Apostolskiej.
3. Bezdogmatyczny chrystianizm jest to liberalny kierunek współczesnej protestanckiej teologii, który twierdzi, że istota chrystianizmu tkwi w nauce moralnej Jezusa, jaka była ogłoszona Przezeń, np. w Kazaniu na górze, a nie zawiera na ogól żadnych zasad wiary.
Wystarczy przypomnieć sobie niektóre ustępy Ewangelii, aby przekonać się o bezpodstawności tych twierdzeń. Np. formuła chrztu jasno wyraża zasadę wiary o Trójcy Świętej, lub słowa Jezusa: ,,Ja i Ojciec jedno jesteśmy". "Kto wierzy we mnie, tego Ja wskrzeszę w ostatni dzień". "To jest Ciało moje, to jest Krew moja". "Komu odpuścicie grzechy, są im odpuszczone" itd. W tych i innych miejscach Ewangelii zawarte są główne dogmaty chrystianizmu.
4. Religia a wychowanie. Kościół wychodzi z założenia, że człowiek ma podwójne przeznaczenie: doczesne i nadprzyrodzone. Nie tylko więc dla swych ziemskich zadań powinien był kształcony i wychowywany, ale również dla swego pozagrobowego celu. Jeśli państwo wymaga, aby każdy obywatel osiągnął pewną wyżynę kulturalną przez wykształcenie i wychowanie, to Kościół jako przedstawiciel autorytetu Boskiego pragnie, aby każdy chrześcijanin został wychowany i wykształcony w duchu religijno-moralnym, który go uzdalnia do osiągnięcia swego wiecznego przeznaczenia.
5. Nieomylność urzędu nauczycielskiego w Kościele. Chrystus ustanowił w Swym Kościele urząd nauczycielski, aby przezeń prawda Boża była wiernie przechowana i całemu, światu ogłoszona. Urząd nauczycielski w Kościele spełniają papież i biskupi z nim zjednoczeni, którzy posiadają dar nieomylności w rzeczach wiary i obyczajów.
Chrystus Pan sam zapewnił Kościołowi nieomylność, kiedy przyrzekł:
- że będzie z nim po wszystkie dni aż do skończenia świata: "Idźcie więc i nauczajcie wszystkie narody... A oto Ja jestem z wami przez wszystkie dni, aż do skończenia świata" (Mat. 28, 19, 20);
- że Duch prawdy pozostanie w Kościele na wieki: "Ja zaś będę prosił Ojca, a innego Pocieszyciela da wam, aby z wami był na zawsze - Ducha Prawdy" (Jan 14, 16, 17), tj. Duch Święty przez Swą szczególniejszą w was obecność sprawi, że w wykonaniu waszego urzędu nauczycielskiego nigdy od prawdy nie odstąpicie;
- że bramy piekielne nigdy go nie zwyciężą: "Ty jesteś Piotr [czyli Skała], i na tej Skale zbuduję Kościół mój, a bramy piekielne go nie przemogą" (Mat. 16, 18). Otóż, gdyby urząd nauczycielski zbłądził, Kościół popadłby w błąd, a wtedy byłby zwyciężony przez ducha nieprawdy, i tak obietnica Chrystusowa obróciłaby się wniwecz.
Orzeczenie nieomylne w Kościele wydaje sam papież, lub zwołane przez papieża ogólne zebranie biskupów całego świata katolickiego, czyli sobór.
- uczynił papieża, jako następcę św. Piotra "kamieniem węgielnym Swego Kościoła "Ty jesteś Piotr [czyli Skała], i na tej Skale zbuduję Kościół mój, a bramy piekielne go nie przemogą" (Mat. 16, 18);
- postanowił go pasterzem i nauczycielem Kościoła: "Paś baranki moje, paś owce moje" (Jan 21, 15-17). Papież zatem, jako następca św. Piotra, prowadząc owieczki, tj. wiernych, musi posiadać możność odróżnienia z całą pewnością nauki prawdziwej od fałszywej, ażeby mógł wiernych ustrzec przed pomyłką czy błędem;
- dał mu obietnicę nieomylnego wytrwania w wierze i nałożył nań obowiązek utwierdzania w niej swych braci: "Ale Ja prosiłem za tobą, żeby nie ustała twoja wiara. Ty ze swej strony utwierdzaj twoich braci" (Łuk. 22, 32).
Kościół jest zatem nieomylny: 1) w samej nauce wiary i obyczajów; 2) w rozstrzyganiu sporów o wierze; 3) w tłumaczeniu Pisma świętego; 4) w wyjaśnianiu Tradycji.