Człowiek rozumem swoim poznaje istnienie Boga i Stwórcy wszechświata, a następnie mocą uzdolnień swej nieśmiertelnej duszy nawiązuje z Nim duchową łączność. Uznaje bowiem w Bogu swego Stworzyciela, Pana i Dobroczyńcę, którego stara się nie tylko poznać i uznać od Niego swoją zależność, ale również pragnie Go kochać, czcić i Jemu służyć. Tak poczyna się żywy związek między Bogiem a człowiekiem, zwany religią. Religią nazywamy łączność, jaka zachodzi pomiędzy człowiekiem a Bogiem.
Wyraz religia w znaczeniu przedmiotowym oznacza zbiór prawd, obowiązków i obrzędów, które określają stosunek człowieka do Boga oraz podają sposób oddawania Mu należnej czci. W tym znaczeniu wzięta religia jest przedmiotem nauki albo wiedzą wiary.
W znaczeniu podmiotowym religia jest to uznanie przez człowieka prawd określających jego stosunek do Boga oraz spełnianie obowiązków wypływających z tego stosunku. Religijnym nazywa się człowiek, który w Bogu widzi swojego Stwórcę, Pana i Ojca, z Jego odwiecznym prawem uzgadnia swoje czyny i oddaje Mu należną cześć.