Obowiązkiem każdego chrześcijanina jest wierzyć we wszystkie prawdy, które Bóg światu objawił. Są one zawarte w Piśmie świętem i Tradycji.
Podaje zaś je do wierzenia wiernym z nakazu Bożego Kościół rzymskokatolicki.
Pismo święte zawiera Słowo Boże spisane przez autorów Ksiąg świętych pod bezpośrednim natchnieniem Ducha Św. Księgi te, zależnie od tego, czy powstały przed czy po Chrystusie, nazywają się Księgami Starego, lub Nowego Testamentu.
Oprócz Pisma św. Objawienie zawiera się jeszcze w Tradycji. Wyraz ten oznacza tak czynność przekazywania jakiejś nauki, jak i samą przekazywaną naukę. W swej treści Tradycja jest tą częścią Słowa Bożego, które początkowo było głoszone przez Chrystusa Pana i Apostołów ustnie, a następnie w łonie Kościoła katolickiego jest i będzie podawane pokoleniom chrześcijańskim aż do końca świata.
Wyrokowanie o tym, które prawdy są przez Boga objawione, lub jakie jest ich znaczenie, nie należy do wiernych. Pan nasz Jezus Chrystus w szczególnej trosce o należyte zachowanie i tłumaczenie skarbu wiary zawartego w Piśmie św. i Tradycji, ustanowił społeczność o charakterze publicznym, zwaną Kościołem i nałożył na nią obowiązek strzeżenia i nieomylnego nauczania prawd objawionych.
Ciało nauczające w tej społeczności tworzą następcy Apostołów, Biskupi, na czele z Ojcem świętym, czyli Papieżem, który jest następcą Księcia Apostołów, świętego Piotra. Wierni zaś, wcieleni do Kościoła przez Chrzest, pod karą grzechu ciężkiego i wiecznego potępienia, mają obowiązek przyjmować naukę, którą im podają do wierzenia Papież i Biskupi.
Dzięki tej szczególnej opiece, którą Bóg zapewnił Swemu Kościołowi, nauka objawiona jest od czasów apostolskich wszędzie ta sama, oraz stanowi zasadnicze źródło świętości w społeczeństwie chrześcijańskim.
Przebiegnijcie, Bracia moi, świat cały, a z jedności Kościoła rzymskokatolickiego, z jego powszechności, apostolskości i świętości przekonacie się dziś i rozpoznać będziecie mogli zawsze, że on jest prawdziwym Kościołem, założonym przez Pana naszego Jezusa Chrystusa. Łatwo go odróżnicie od niezliczonych sekt, które herezja i schizma oderwały od pierwotnego pnia społeczności chrześcijańskiej.
Samo już dwudziestowiekowe istnienie Kościoła pomimo krwawych prześladowań, mimo herezji i schizmy rozdzierających jego jedność, mimo upadku własnych dzieci, a niekiedy i słabości zwierzchników, jest wystarczającym dowodem boskości jego pochodzenia.
Pokolenia mijają, instytucje się starzeją i ulegają zmianom, stowarzyszenia się rozpraszają, sekty upadają, miasta, królestwa, cesarstwa się walą, dynastie wygasają, narody i rasy giną, albo zlewają się ze sobą, jeden tylko Kościół Rzymski, zawsze ten sam, kroczy zwycięsko poprzez wieki.
Na początku tej nauki postawiliśmy sobie pytanie w co mamy wierzyć. Główne zasady naszej Wiary streszcza Skład Apostolski. Odmówmy go wspólnie głośno i wyraźnie:

SKŁAD APOSTOLSKI.
Wierzę w Boga, Ojca wszechmogącego, Stworzyciela nieba i ziemi;
i w Jezusa Chrystusa, Syna Jego jedynego, Pana naszego, Który się począł z Ducha świętego, narodził się z Maryi Panny;
umęczon pod Poncjuszem Piłatem, ukrzyżowan, umarł i pogrzebion; zstąpił do piekieł, trzeciego dnia zmartwychwstał;
wstąpił na niebiosa, siedzi na prawicy Boga Ojca wszechmogącego;
stamtąd przyjdzie sądzić żywych i umarłych.
Wierzę w Ducha świętego;
święty Kościół powszechny, świętych obcowanie; grzechów odpuszczenie; ciała zmartwychwstanie; żywot wieczny. Amen.

Gdy jakaś prawda zawarta w Objawieniu zostanie jako taka z biegiem czasu przez Kościół określona, przyjmuje nazwę dogmatu. Kto zaprzecza któregokolwiek dogmatu, staje się heretykiem.
I tak dnia 8 grudnia 1854 roku Kościół ogłosił jako dogmat Niepokalane Poczęcie N. M. P., a w roku 1870, na Soborze Watykańskim, nieomylność Papieża.
Uczyńmy wyznanie tych dwóch dogmatów.

Wierzę, iż przez szczególną łaskę, udzieloną jedynie Najświętszej Maryi Pannie, Bóg zachował Ją od zmazy grzechu pierworodnego od samej chwili poczęcia w łonie Jej matki, św. Anny. Poczęcie więc Jej było niepokalane.
Wierzę, że gdy Papież zwraca się do Kościoła jako najwyższy jego nauczyciel i orzeka, że jakaś prawda jest przez Boga objawiona, nie może się w takim wyroku pomylić, czyli że jest wtedy nieomylny.