Ks. Dr A. Witkowiak
Wprowadzenie
Wygląd zewnętrzny człowieka, z powodu ścisłej łączności duszy i ciała, zależy w dużej mierze od jego życia wewnętrznego. Wszystkie nasze wewnętrzne nastawienia uwidaczniają się w jakiś sposób na; zewnątrz w postawie i w ruchach ciała.
Jeśli więc serce kapłańskie jest rzeczywiście urobione na wzór Serca Jezusowego, jeśli kapłan maj wyczucie wszechobecności Boga, jeśli ma świadomość swej ludzkiej ograniczoności i ułomności oraz jeśli jest szczerze i życzliwie ustosunkowany do bliźnich, z całą pewnością wyrazi się to na zewnątrz w jego wyglądzie - jako ujmująca powaga, naturalna prostota i skromność oraz prawdziwa pobożność. Te trzy przymioty kapłańskiego wyglądu zewnętrznego są niezbędnym warunkiem powodzenia kapłana w życiu i pracy duszpasterskiej. Wierni bowiem oceniają swych kapłanów według ich postawy zewnętrznej. Prędzej i trwałej obdarzą zaufaniem kapłana poważnego, skromnego i pobożnego niż kapłana przesadnego, nieopanowanego i zbyt laickiego w swym zachowaniu.
Z tych względów, idąc za św. Pawłem, który od swego ucznia Tytusa żądał prawości i powagi jako przykładu dla wiernych (2 Tt 2, 7), Ojcowie Soboru Laterańskiego rozporządzili, ażeby kapłani przez swój wygląd zewnętrzny byli "assidua salutis praedicatio" - żywym przykładem dla wiernych. Biskupi zgromadzeni na Soborze Trydenckim zaś domagają się, ażeby powierzchowność kapłana, jego gesty, chód, mowa i inne ruchy były poważne, umiarkowane i pełne pobożności: "Sic decet omnino clericos vitam, moresque suos componere, ut habitu, gestu, incessu, sermone, aliisque omnibus rebus nihil nisi grave, moderatum ac religione plenum prae-seferant" (Sess. 22, de Ref. C. 1). Omawiając przepisy dotyczące wyglądu zewnętrznego, uwzględnimy te szczegóły, od których zależy zachowanie powagi, prostoty i skromności w życiu kapłańskim.